ผู้ปกครองที่รัก

ชีวิตที่ต้องอยู่กับคำโกหกมาตลอด 18 ปี จนวันหนึ่งเมื่อคุณได้รับรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่นั้นกลับไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง คุณจะรู้สึกอย่างไร? คุณจะรับตัวเองได้หรือไม่? แล้วคุณจะเลือกอะไรใช้ชีวิตยังไงต่อ?


“ฉันถามว่านี่ยาอะไร!” ธามไทเค้นเสียงรอดไรฟัน เสียงเขาคงดูน่ากลัวมากหรืออาจเพราะคนตรงหน้าคงรู้ว่าเขาหมายถึงอะไรจึงมีสีหน้าหวาดกลัว
“ข้าวไม่รู้ค่ะ คุณท่านเอามาให้กิน” ต้นข้าวบอกตามความจริง
“ฮึ ไม่รู้งั้นเหรอ ไม่รู้แล้วจะกินทำไม ฮ๊ะ!” ธามไทตะโกนใส่หน้าเธอด้วยความโกรธ ถึงขนาดนี้เธอยังจะโกหกเขาอีกเหรอ
“ข้าวไม่รู้จริงๆ ค่ะพี่ธาม คุณท่านแค่บอกว่าถ้าไม่กินอาการข้าวก็จะทรุดหนัก” ต้นข้าวตัวสั่นเทาด้วยความกลัว น้ำตาใสไหลล้นขอบตา
“ยานี่มันสำหรับชายที่ต้องการเป็นผู้หญิง” ธามไทเอ่ยเสียงต่ำเน้นชัดในแต่ละคำ
“...”
“คิดว่าฉันโง่มากเลยเหรอ เห็นฉันเป็นควายให้หลอกเล่นงั้นเหรอไง!” ธามไทเขวี้ยงแผงยาใส่หน้าเธอ
“ข้าวไม่ได้โกหก ข้าวไม่รู้จริงๆ ค่ะพี่ธาม ข้าวขอโทษ ข้าวขอโทษ” ต้นข้าวใบหน้าซีดเผือดกับสิ่งที่ได้ยิน ยกมือไหว้ธามไทปลกๆ พยายามเดินเข้าไปหาแต่ก็ถูกผลักจนล้มลงหัวขมำพื้น
“อย่าเอามือสกปรกมาจับตัวฉัน!”
“พี่ธาม ข้าวขอโทษ ข้าวไม่ได้โกหก ฮือ...” ต้นข้าวร้องไห้ฟูมฟายสะอึกสะอื้น คลานเข้าหาธามไทแล้วกอดขาเขาแน่น
“ฉันให้โอกาสเธอสารภาพแล้ว แต่เธอก็ยังดึงดันจะโกหก”
“ข้าวไม่รู้พี่ธาม ข้าวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชาย”