Unclear friend #เพื่อนไม่ชัด

"เฮ้ย!...มึงมายุ่งอะไรด้วยวะ"
"นี่คนของกู!...มึงจะทำไม!..กลับห้อง" เมื่อเห็นว่าชายแปลกหน้าที่มียุ่งกับร่างบางหันมาตะโกนใส่เขาแบบนั้น นิคจึงเอ่ยเสียงเข้มจนชายคนนั้นยอมถอยไปจึงหันมาเอ่ยกับร่างเล็กที่เขากำลังจับต้นแขนอยู่และลากออกมาทันทีจนร่างอันบอบบางของกัสแทบจะปลิวตามแรงลากของร่างสูง
"อะไรเนี้ยนิค...ปล่อย" เมื่อโดนร่างสูงลากออกมาจากผับจนถึงลานจอดรถแล้ว กัสจึงเอ่ยขึ้นเสียงแข็งพลางกระชากแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้าทันที พลางยกมือลูบบริเวณที่โดนมือหนาจับเล็กน้อยเมื่อรู้สึกปวดขึ้นมา
“ทำไมต้องให้มันมาลุ่มล่ามด้วยวะห้ะกัส” นิคเอ่ยเสียงตะคอกพลางจับไหล่เล็กทั้งสองข้างมาเขย่าอย่างลืมตัว จนกัสโมโหที่คนตรงหน้ามาทำแบบนี้กับตนเอง จึงยกมือพลักอกแกร่งออกอย่างแรงจนร่างสูงเซออกไปเล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงดังอย่างหมดความอดทน
“ละทีมึงอะ...ยังเอาแต่คุยกับผู้หญิงคนนั้นเลย”
“มึงหึง…” เมื่อจบประโยคของร่างเล็ก นิคก็ชะงักไป ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาเมื่อรู้สึกว่าอาการที่คนตรงหน้าเป็นนั้นคืออะไร
“กูมีสิทธมั้ยละ...กูยังไม่รู้เลยว่ากูเป็นอะไรสำหรับมึงนิค”
“...มึงมีสิทธกัส...กูให้สิทธมึงในตัวกูได้ทุกอย่างแค่นี้มันยังไม่ชัดอีกเหรอวะ” นิคเอ่ยเสียงอ่อนโยนพลางเคลื่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างบาง พลางยกมือประคองใบหน้าหวานขึ้นมาสบสายตา แต่กัสสะบัดหน้าออกพลางก้าวถอยหลังหนีเขาไปก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ากำลังน้อยใจเขาอยู่
“ชัดเหรอ...เค้าถามว่ากูเป็นอะไรกับมึง…มึงยังตอบไม่ได้เลย”
“กู..ขอโทษ” นิคเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดออกมาจากข้างในใจอย่างแท้จริงแต่กัสยังมีอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความน้อยใจและโกรธเคืองจึงเลือกที่จะเมินเฉยต่อคำขอโทษนั้นไปและพูดในสิ่งที่ต้องการจากคนตรงหน้าแทน
“..มึงหยุดขอโทษละช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยเหอะวะ”