ป่วนหัวใจนายวิศวะฯ

" คณะนิเทศฯมันอยู่ท้ายมอทำไมหมาอย่างมึงถึงมาเดินผ่านลานเกียร์คณะกูวะไอเสือ…." เจ้าของถิ่นเดือนเข้ามาในทันทีที่เห็นเสือและแฟนตัวเองยืนคุยกัน
" คณะมึงมีของดีว่ะกูเลยอยากมาดู…"
" คณะมึงก็มีนะของดีไม่ไปแหกตาดูบ้างวะ? "
" กูกะจะเดินไปคณะบริหารซะหน่อยแต่มาเจอเด็กการจัดการสะดุดลานเกียร์พอดีเลยต้องรีบโอบรับว่ะ…" น้ำมนต์ยืนมองสองคนคุยกันเหมือนจะมีเรื่องแต่ก็เปล่าแต่มองหน้าพูดจาสวนไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร จนคนที่ผ่านไปมาต่างก็หยุดยืนมองซุบซิบกันเป็นแถวว่ามีเรื่องกันอีกแน่ๆเพราะรักสามเศร้านี้ใครๆก็รู้ดีว่าสองคนนี้ตีกันแทบตายเพราะเธอคนเดียวเรียกได้ว่าเลิกคุยทั้งมหาลัยเพื่อเธอคนเดียว
" เฮียคนมองเยอะแล้ว…" น้ำมนต์เกาะแขนโชนกระซิบเบาๆแล้วมองไปรอบๆก่อนจะเหลือบมองขึ้นไปหาคนข้างๆแล้วทำหน้ามุ่ยใส่เพราะเธออายไม่อยากเป็นข่าวอีก
" ก็เฮียหึงหนู…."
" หนูไปให้มันกอดทำไม? " เค้าว่าเธอกลับอย่างแง่งอนแถมยังทำท่าทางง้องแง้งกับเธอด้วย มุมที่โชนไม่เคยเป็นกลับเป็นเมื่ออยู่กับเธอ ทำเอาเสืออดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นความน่ารักของสองคน และก็ดีใจที่เห็นน้ำมนต์มีความสุขดี
" พี่ไปดีกว่าตอนนี้หมามันกำลังบ้า…"
" ปากดีแล้วนะมึงเดี๋ยวได้แดกตีน.."
" โทษทีว่ะวันนี้กูอิ่มยังไม่หิว…" เสือไหวไหล่เดินออกไปจากทั้งสองคน โชนหันกลับมามองหน้าคนตัวเล็กเพียงนิดก่อนจะยกมือลูบหัวแล้วพาเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าตึก
" ยื่นแขนมาหน่อย…"
" ทำไมเหรอ? " เธอถามแต่ก็ยื่นแขนไปหา แล้วเค้าล้วงมือเข้าไปหยิบของในกระเป๋าเสื้อช๊อปออกมา เป็นของที่เค้าตั้งใจทำมาให้เธอมันเป็นเรื่องปกติที่หนุ่มๆวิศวะจะให้มันกับใครสักคนที่รู้สึกรักมากและเป็นคนที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต
" เฮียนั่นมันเกียร์นะ? "
เธอเห็นว่ามันเป็นเกียร์แล้วเหมือนว่าเค้าจะร้อยมันกับเชือกผ้าสีดำด้วย เค้าสวมมันให้กับเธอแล้วก็มองหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรัก
" หัวใจวิศวะฯคือเกียร์ เกียร์อยู่ที่ใครใจก็อยู่ที่คนนั้น และตอนนี้ใจเฮียมันก็อยู่ที่เธอ ห้ามทำหายห้ามถอดต้องใส่มันไว้ตลอดเข้าใจไหม? "

-------------------------