DADDY ที่รัก

หลายนาทีต่อมา…..รชานนท์รอกาแฟอยู่ที่ร้านในโรงพยาบาลและมิลินก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้ เด็กน้อยนั่งมองขนมปังตาแป๋วเธออยากทานแต่เพราะน้ำหนักของเธอนั้นเกินเกณฑ์มาตราฐานไปหน่อยแม่เธอเลยให้เธอทานแต่เฉพาะของที่เป็นประโยชน์
แต่ความอยากกินมันอดใจไม่ไหวทำให้เธอลงมาจากเก้าอี้เดินมายืนที่หน้าตู้เค้ก เธอยืนอยู่นานจนรชานนท์อดสงสัยไม่ได้ เลยนั่งลงยองๆที่ข้างๆเธอแล้วถามออกไป
" มิลินจะเอาขนมปังเหรอครับ..."
" หม่ามี๊ไม่ให้ทานค่ะมิลินแค่อยากยืนดู..." ความใสซื่อและบริสุทธิ์ของเธอทำให้รชานนท์อดที่จะยิ้มไม่ได้ แววตากลมโตของเด็กน้อยมันเหมือนกับเงาสะท้อนของตัวเค้าเองไม่มีผิด มันเหมือนกับว่าเด็กคนนี้คือเค้า
" อยากทานไหมคะเดี๋ยวลุงซื้อให้..."
" ไม่ใช่คุณพ่อเหรอคะ? " มิลินเข้าใจว่าเค้าคือพ่อ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอโหยหามากที่สุด แม้จะได้ความรักจากแม่และตากับยายมากมาย แต่สิ่งนึงที่เธออยากมีเหมือนเพื่อนก็คือคุณพ่อ และเธอคิดว่ารชานนท์เป็นแบบนั้น
" พ่อเหรอครับ..." รชานนท์มองสบแววตาเด็กน้อยตรงหน้าก็รู้ว่าเธอนั้นเศร้ามากแค่ไหนโหยหาความรักจากพ่อมากเพียงใด เค้าเลยยอมที่จะให้เด็กน้อยคนนี้เรียกตัวเองว่าพ่อต่อไปโดยที่ตัวเองก็รู้สึกอยากจะเป็นพ่อให้เธอจริงๆซะเหลือเกิน เมื่อความน่ารักมันอดไม่ได้ที่จะทำให้รู้สึกหลง
" งั้นมิลินอยากทานไหม? ถ้าอยากทานพ่อจะซื้อให้ครับ..." เค้ารีบตอบรับบทบาทสมมุติอย่างพึงพอใจ เรียกแทนตัวเองว่าพ่อต่อทันมีแล้วจัดการชวนเธอทานของที่ชอบ
" อยากค่ะ...." เด็กน้อยยิ้มตาปิดเป็นภาพที่แสนจะน่ารัก ปกรณ์ที่ยืนรออยู่ยังรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กน้อยนั้นเป็นลูกของเจ้านายเค้าจริงๆซะอย่างนั้น แม้ในทางกลับกันมันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ตาม