กายรั้งรัก

"ถ้าไม่แน่ใจก็อย่าหาเรื่อง"
"เออน่า"

>>>>>>>>>>>>>>

ดวงตาคมเป็นประกายวาววับกับความรู้สึกบางอย่างที่กระแทกใจ และเขาไม่คิดจะขัดขืนความรู้สึกนั้นอีกต่อไป
“ทำยังไงใบหม่อนถึงจะหายโกรธพี่”
“ออกไปค่ะ”
“ออกไปไม่ได้เพราะใบหม่อนยังไม่หายโกรธพี่”
“ใบหม่อนไม่โกรธแล้วออกไปเถอะค่ะ” เสียงเธออ่อนลง ความโกรธมันหายไปหมดแล้วหลงเหลือแต่ความน้อยใจ
“ถ้าหายโกรธแล้วก็หันมาคุยกันดีๆ สิ”
เธอถอนหายใจก่อนจะพลิกตัวหันกลับมาสบตากับดวงตาคมที่จดจ้องอยู่ก่อนแล้ว..
พลันหัวใจเธอก็เต้นแรง ดวงตาหวานเบิกกว้าง อย่างไม่เชื่อสายตา เกิดอะไรขึ้นหรือเธอตาฝาด ธันวาไม่เคยมองเธอด้วยประกายตาแบบนี้มาก่อน!
หญิงสาวหลุบตาลง ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง และพบว่าเธอไม่ได้ตาฝาด สองแก้มขาวแดงระเรื่อขึ้น ไม่อาจสบสายตาหวานเยิ้มนั้นได้อีก กลัวเหลือเกินว่าหัวใจเธอจะพุ่งออกมาเต้นระบำข้างนอก เธอรีบพลิกตัวกลับแต่ก็ไม่อาจทำได้ดั่งใจ
ธันวารั้งไหล่เธอไว้ด้วยสองมือ ก่อนจะโน้มตัวกักเธอไว้ด้วยสองแขน
“ไหนบอกว่าไม่โกรธแล้วไง จะหันหน้าหนีพี่ทำไมครับ”
เสียงทุ้มนั้นช่างละมุนหูและแทบจะละลายหัวใจเธอ โมทนาหน้าตาตื่น เธอตั้งรับไม่ทันกับท่าทีที่แปรเปลี่ยนไปกะทันหันของเขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
“มะ..ไม่หันหน้าหนีแล้ว พี่..ออกไปได้แล้วค่ะ ใบหม่อนไม่ ..ไม่โกรธแล้ว” เธอหลบสายตาเอ่ยเสียงเธอติดๆ ขัดๆ ความสับสนวิ่งวนบนดวงหน้าหวาน
“ถ้าจะให้เชื่อก็ต้องมองหน้ากันก่อน”
ธันวายิ้มก่อนก้มลงไปหอมแก้มแดงๆ นั้นอย่างไม่คิดจะห้ามใจอีกต่อไป ...ห้ามใจทำไมก็ในเมื่อเขาแน่ใจแล้ว!
คนถูกหอมแก้มเบิกตากว้าง หัวใจเต้นระส่ำไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ ความอุ่นจากริมฝีปากเขากระจายจากแก้มข้างนั้นวิ่งตรงไปสู่ใจ
“ก็ใบหม่อนไม่มองหน้าพี่ ถ้าหลบตาอีก พี่ก็จะหอมอีก”
คนที่กำลังหลบตาช้อนตามองเขาทันที หากก็ไม่อาจสู้สายตาร้อนแรงนั้นได้นานนัก และเขาก็ทำอย่างปากว่าทันที ฝังจมูกคมๆ ลงบนแก้มอีกข้างราวกับกลัวว่ามันจะน้อยใจที่ไม่ได้ถูกหอม
“อื้อ อย่ามาขี้โกง แกล้งกันเล่นๆ แบบนี้นะ” เธอพยายามผลักอกเขา หัวใจเต้นระรัวยิ่งกว่าเมื่อครู่ แล้วก็ต้องชะงักกับคำพูดต่อมาของเขา
“พี่ไม่ได้แกล้ง พี่ไม่ได้เล่น ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือเมื่อวาน” เสียงเขาดูจริงจัง เธอเลื่อนสายตาขึ้นไปสบตากับเขาอีกครั้ง
“พี่ไม่เคยมองใบหม่อนเป็นของเล่นชั่วคราว”
อย่างไม่คาดฝันเขาก้มประทับริมฝีปากหยักลงบนปากอิ่มที่เผยอค้างด้วยความตกใจ