ผู้หญิงของแม่

ทิดาชะเง้อดูข้อความจากโทรศัพท์ของมารดาที่ขอไปอาบน้ำก่อนซึ่งข้อความนั้นบอกว่า ฝันดี” แต่ไม่เห็นว่าคนส่งเป็นใคร หน้าจอโทรศัพท์ดับไปเสียก่อน

“ใครกันนะ” ทิดาคิด แต่เมื่อมารดาอาบน้ำเสร็จแล้ว จึงรีบเข้าไปอาบน้ำเข้านอนเช่นกัน ยินดีหยิบโทรศัพท์เพื่ออ่านข้อความและพิมพ์ส่ง กลับไป ซึ่งทิดามาเห็นเข้าพอดี การส่งข้อความไม่ได้ทำให้รู้สึกแปลกอะไร แต่ที่ทำให้รู้สึกแปลก คือ รอยยิ้มสดใสของมารดานั่นมากกว่า

“ฝันหวานนะคะ” ยินดีกดส่งข้อความพร้อมด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะล้มตัวลงนอนและห่มผ้ามองดูลูกสาวที่ยังนั่งประทินผิวอยู่

“ขอยืมโทรศัพท์ โทรฯ หาต้นหน่อยได้ไหมคะ ของทิแบตเหลือน้อย” ทิดาถามมารดาที่หยิบและยื่นให้ลูกสาวที่เดินออกไปที่ระเบียง

ทิดาไม่ได้โทรศัพท์หาต้นหน เพราะบอกเอาไว้แล้วว่าจะกลับบ้านมาหามารดา แต่สิ่งที่อยากรู้ก็คือ ใครกันที่บอกฝันดีกับมารดา คนอื่นอาจคิดว่าเสียมารยาท แต่หากมารดาไม่รู้ก็คงไม่เป็นอะไร

“จงรัก” ชื่อเหมือนผู้หญิง