ดั่งมนต์กามเทพ

เรื่องราวความรักแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่เหมาะกับท่านที่ใจร้อน ไม่มีฉากตื่นเต้นให้ต้องลุ้นจนหัวใจหยุดเต้น ไร้ดราม่าที่ต้องเสียน้ำตา รบกวนอ่านตัวอย่าง พิจารณาอย่างดีก่อนจะกดโหลดนะคะ ทุกตัวอักษรมาจากจิตนาการที่กว่าจะเรียงร้อยออกมาเป็นเนื้อเรื่องจนจบบริบูรณ์(ใช้เวลาหลายเดือน) นักเขียนทุกคนหวังเหมือนกันทุกคนว่าผู้อ่านจะมีความสุขในการอ่านและสนับสนุนเราตลอดไป
ฝากคอมเม้นต์ ติชม เพื่อนำไปปรับปรุงในเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ
(ปล.ด่าได้แต่อย่าแรงมาก อิแม่อ่อนไหว 55++..)


**********************************

นิกม์ขมวดคิ้วมองคนที่เดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉยติดจะบึ้งตึงอย่างแปลกใจ มีอะไรผิดพลาดที่ทำให้มนสิชาไม่พอใจ
“ไปเลยไหมครับ”
“ม่อนขอตัวอยู่ห้องได้ไหมคะ อยากพักค่ะไม่อยากออกไปไหน”
เสียงพูดก็ราบเรียบ ห่างเหินไม่ต่างจากหน้าตาขณะเดินมานั่งโซฟาคนละตัว เว้นระยะห่างจากเขา
นิกม์มองอย่างไม่เข้าใจจริงๆ เขาลุกขึ้นไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วโน้มตัวลงไปใกล้ ใช้มือทั้งสองข้างเท้าไปบนโซฟามองเธอให้ชัดขึ้น
มนสิชาเบือนหน้าไปอีกทางไม่ยอมสบตาเขา
“ไม่พอใจอะไรครับ” คำถามตรงๆของเขาไม่ทำให้มนสิชาเปลี่ยนสีหน้า
“ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลย ไม่พอใจอะไรในห้องหรือเปล่า จะได้ให้แม่บ้านมาเปลี่ยนให้”
“ไม่มีค่ะ” มนสิชาปฏิเสธเสียงติดจะสะบัด
“เสียงแบบนี้ไม่มีอะไร บอกใครก็ไม่มีใครเชื่อหรอกนะครับ” นิกม์บอกล้อๆพลางใช้มือข้างหนึ่งจับคางมนของเธอให้หันมามอง
“โกรธ ไม่พอใจอะไรบอกหน่อยสิครับ”
อาจจะเพราะน้ำเสียงที่เขาใช้ คำถามที่แสดงความเป็นห่วง ทำให้มนสิชาถอนหายใจพลางด่าตัวเองอีกครั้ง เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่อยู่ดีๆมาแสดงความไม่พอใจใส่เขาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
มนสิชาเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ” เธอยืนยันเสียงอ่อนลง ใบหน้าก็คลายลงเช่นเดียวกัน
แม้จะยังไม่เชื่อนิกม์ก็ไม่อยากเซ้าซี้มากกว่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นออกไปหาชุดว่ายน้ำกันดีกว่านะครับ ผมรู้ว่าม่อนอยากว่ายน้ำ” นิกม์บอกอย่างเอาใจ พลางยืดตัวขึ้นยืนตรง แล้วดึงมือเธอให้ลุกตาม
มนสิชาถอนหายใจก่อนจะเดินตามเขาไปเงียบๆ
“ม่อนเป็นผู้หญิงคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่ผมพามาที่นี่” ประโยคบอกเล่าที่ออกจากปากนิกม์ขณะที่เดินจูงมือกันอยู่บนทางเดินไปหาลิฟต์ ทำให้มนสิชาหลบตาลงมองมือตัวเองที่อยู่ในมือหนาของเขาแล้วอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
โกรธเพราะคิดว่าเขาเคยพาผู้หญิงอื่นมาที่นี่สินะ นิกม์คิดในใจก่อนจะยิ้มออกมา พลางกระชับมือให้แน่นขึ้น
“หายโกรธแล้วนะครับ” นิกม์ก้มลงไปกระซิบอย่างยั่วเย้าขณะยืนรอลิฟต์ด้วยกัน
มนสิชาไม่ตอบเธอถลึงตาขึ้นมองคนรู้ทันก่อนจะยกมือขึ้นตีไปบนแขนเขาเบาๆ อย่างหมั่นไส้
นั่นทำให้นิกม์หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจ ดีที่ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยไม่อย่างนั้นมนสิชาคงทำหน้าไม่ถูกไปมากกว่านี้
เกลียดนักคนรู้ทัน