สรีกัญชัย (อดีตรักข้ามภพ)

สุริยาขับรถฝ่าสายหมอกที่ปกคลุมกระจายไปทั่วบริเวณ โดยไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดยังที่ใด ยิ่งขับไป หมอกที่ปกคลุมก็ยิ่งหนาจนทัศนวิสัยการมองเห็นย่ำแย่ถึงขีดสุด
ในความเร็วที่ลดลงเหลือไม่ถึงห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ฉับพลัน เงาร่างสายหนึ่งก็พุ่งผ่านแซงหน้าไปอย่างรวดเร็ว เขาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย อุทานคำ
“นั่นมันตัวอะไร”
คงไม่ใช่มอเตอร์ไซค์ขับผ่านไปโดยไม่เปิดไฟแน่ ๆ

ขณะที่ความงุนงงสงสัยยังไม่ทันได้จางหาย เงาร่างอีกสายหนึ่งก็วูบผ่านที่ด้านข้าง ต้องสะท้อนกับแสงไฟของรถยนต์ส่องทาง เผยให้เห็นเป็นคนควบขับม้ากำลังวิ่งแซงหน้าขึ้นไป จากนั้นก็มีคนควบขับม้าวิ่งตามมาอีก จากสองเป็นสาม จากสามเป็นสี่ ห้า และเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดมีจำนวนนับสิบกำลังวิ่งขนาบข้างรถที่เขาขับอยู่

ที่หน้าตกใจและประหลาดใจยิ่งกว่า นั่นคงเป็นชุดที่ผู้คนบนหลังม้าสวมใส่ คล้ายนักรบโบราณที่มีดาบขัดไขว้อยู่ด้านหลัง ราวกับกำลังเตรียมตัวออกศึกสงครามดังที่เห็นในหนังพีเรียดย้อนยุคอย่างไรอย่างนั้น บางคนท่อนบนเปลือยเปล่า นุ่งเพียงผ้าสีเข้มที่จับชายม้วนเหน็บไว้ด้านหลัง คล้ายนุ่งโจงกระเบนแต่ดูรัดกุมแน่นหนากว่า ยังมีผ้าขาวม้าคาดเอวไว้ ที่ศีรษะยังเคียนไว้ด้วยผ้าสีเดียวกับผ้านุ่ง มีเพียงไม่กี่คนที่ยังสวมเสื้อคอกว้างแขนสั้นสีเข้ม

ในช่วงเวลากลางคืนแบบนี้คงไม่มีใครแต่งชุดโบราณออกมาขี่ม้าเล่น หรือเป็นกองถ่ายหนังถ่ายละครใดหรอกนะ

สุริยาพยายามเรียกสติของตนเองกลับคืน พยายามมองสภาพความเป็นจริง เพราะเขาแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ฝันไป หากยังมีสติระลึกและรับรู้ได้ว่า เกิดอะไรขึ้น

ชายหนุ่มตัดสินใจหยุดรถ ลองหลับตาแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ หวังจะเป็นเพียงภาพหลอนที่เกิดจากอนุสติของเขาที่คิดไปเอง แต่ชายฉกรรจ์ในชุดนักรบโบราณยังคงปรากฏอยู่ และทั้งหมดยังหยุดม้ายืนไว้รอบ ๆ รถเขาที่จอดอยู่
ยามนี้ สุริยาไม่คิดว่าตนเองจะฝันหรือพบเห็นเป็นภาพลวงตา หากทว่าประหวั่นพรั่นพรึงว่าชายฉกรรจ์เหล่านี้จะเป็นโจรชาวเขา ที่อาศัยอยู่บนดอยใกล้ ๆ เส้นทางนี้ แล้วออกมาดักปล้นชิงทรัพย์สินมีค่าของชาวบ้าน

แต่นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว คงไม่มีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นแน่ เขาปลุกปลอบใจตนเอง
สิ่งเดียวที่ทำให้สุริยาไม่รู้สึกถึงอันตราย นั่นก็คือ ชายฉกรรจ์บนหลังม้าทั้งหมดไม่ได้พุ่งสายตามองมายังเขา คล้ายกับมองไม่เห็นเขา ทำราวกับว่า เขาไม่มีตัวตนอยู่ในขณะนั้น

พลันปรากฏช้างใหญ่งายาวเชือกหนึ่ง กำลังค่อย ๆ เดินเยื้องย่างผ่านรถยนต์ของเขาไปเบื้องหน้า ท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ยืนม้าไว้อย่างเป็นระเบียบ นอกจากนั้นยังมีชายฉกรรจ์ที่แต่งกายคล้ายนักรบเดินเท้า ถือดาบตามประกบอีกหลายคน ราวกับเป็นจาตุรงคบาทคอยอารักขาคุ้มกัน บนหลังช้างที่นอกจากจะมีควาญช้างแล้ว ที่เสลี่ยงช้างยังนั่งไว้ด้วยสตรีนางหนึ่งอย่างสง่างาม

สุริยาต้องเงยหน้ามอง หากแต่แสงไฟจากรถยนต์ของเขาช่วยทำให้เห็นภาพของสตรีบนหลังช้างนางนั้นได้อย่างชัดเจน แม้จะเห็นด้านซ้ายของนางเพียงด้านเดียว แต่เขากลับคล้ายเคยพบเห็นนางจากที่ใดมาก่อน

นางอยู่ในชุดผ้าไหมแขนยาวแบบโบราณ มีผ้าแพรบางคล้องไหล่เอาไว้ ประดับร่างกายด้วยเครื่องทองฝังอัญมณี ที่ศีรษะนางยังสวมไว้ด้วยชฎาทองคำสลักลายวิจิตร รูปพักตร์ที่คล้ายดังภาพวาดไว้ด้วยสันจมูกได้รูป รับกับริมฝีปากบางเป็นกระจับงดงาม ทั้งมีดวงตาสุกสกาวสดใสภายใต้วงคิ้วโค้งดังคันศร ล้วนประกอบเป็นใบหน้าที่งดงามราวเทพธิดานางหนึ่งจุติมาจากสรวงสวรรค์

หากมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้สุริยาไม่กล้าใช้สายตามองใบหน้างดงามของนางได้อีกต่อไป นั่นก็คือดวงตาที่ทอประกายอันเด็ดขาดของนางบันดาลให้ผู้คนต้องสยบศิโรราบ ยังแฝงด้วยพลังอำมหิตที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกภายใต้ภาพใบหน้าอันงดงามนั้น

‘ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน’ ทำไมเขาถึงบังเกิดความรู้สึกว่าเคยพบเห็นนาง แต่กลับจดจำนางไม่ได้