เมียน้อยแรกรัก

“คุณพีช ปล่อยขวัญ!!!”
“เป็นอะไร!? ทำไมไม่ไปทำงาน โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ปิด แล้วหนีมาที่นี่ทำไม!?” เขากระชากเสียงถาม
“ขวัญจะไม่ไปทำงานแล้ว ขวัญไม่เป็นเมียน้อยใคร ขวัญมีศักดิ์ศรีพอ แล้วก็ไม่ใจกล้าหน้าด้านขนาดจะยื้อแย่งใครมาจากใคร คุณน่าจะเข้าใจ เพราะขวัญก็บอกไปหลายครั้งแล้วว่าขวัญไม่อยากเป็นสิ่งที่คุณพยายามยัดเยียดให้” หล่อนยืนยันหนักแน่นชัดถ้อยชัดคำ ทำเอาเอาสะอึกไปเหมือนกันทว่าชวกรยังต้องรักษาท่าทีขึงขังเอาไว้
“ก็บอกแล้วเหมือนกันว่าผมไม่เคยให้สถานะนั้นกับคุณ แล้วจะมาแต่งตั้งให้ตัวเองเจ็บเองทำไม”
“คุณพีชอย่าโง่ไปหน่อยเลยค่ะ คุณแต่งงานมีภรรยาแล้ว ผู้หญิงคนไหนก็ตามที่มีสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับคุณก็เป็นเมียน้อยทั้งนั้น ซึ่ง...ใครจะเป็นก็เป็นไป ขวัญไม่เอาด้วย”
พูดไปแล้วหล่อนก็กลัวเขาฉุนเหมือนกัน แต่ในเมื่อหลุดปากออกไปแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงยอมรับสิ่งที่จะตามมาเท่านั้น ซึ่งชวกรก็ไม่ได้แสดงโทสะร้อนแรงอย่างที่หล่อนนึกกลัว เขาเพียงแต่กัดฟันแน่นเข้าอย่างอดทนอดกลั้น
“ผมบอกให้รอไม่ใช่หรือไง ไหนบอกว่ารัก รักกันทำไมแค่นี้รอไม่ได้”
“ต้องรอไปถึงเมื่อไรคะ เรื่องแบบนี้มันรอไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเป็นว่าคุณยังโสดไม่มีพันธะ และยังไม่พร้อมลงเอยกันแล้วบอกให้รอจนกว่าคุณจะพร้อม ขวัญก็ยินดีรอแม้ว่าสุดท้ายคุณอาจจะเปลี่ยนใจอยากให้ล่องลอยต่อไปอย่างไม่มีกำหนดก็ไม่เป็นไร แต่นี่คุณไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย คุณมี...”
“พอได้แล้วขวัญ พูดกันไปก็คงไม่รู้เรื่อง”
“ไม่รู้เรื่องแน่ค่ะ ในเมื่อคุณเอาแต่ได้แบบนี้ คุณไม่นึกถึงใจขวัญเลย” หล่อนโพล่งขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
ชวกรรวบร่างหล่อนเข้ามากอดไว้แน่น เขาทำเหมือนเป็นงูเหลือมตัวใหญ่ที่กำลังรัดเหยื่อให้อ่อนแรงลงจนกระทั่งไม่สามารถจะขัดขืนได้
“คุณพีช ขวัญเจ็บนะ!”
หล่อนพยายามดิ้นรน เขายิ่งรัดแน่น หล่อนเจ็บและเริ่มหายใจไม่ออกจึงเลิกดิ้นไปเองพร้อมๆ กับที่ร้องไห้ออกมาอย่างเหลือจะเก็บกลั้น เขาคลายอ้อมแขนลงทันทีเมื่อหล่อนเลิกต่อต้าน เปลี่ยนเป็นตระกองกอดแอบอิงแนบชิดกันอย่างที่คุ้นเคย