หนี้รักขังใจ

เธอต้องทำสัญญาไปอยู่กับเขา เพื่อชดใช้หนี้สินที่น้องสาวก่อไว้ การไปอยู่กับเขานั้น เธอคิดว่ามันเป็นคุกที่ขังใจเธอไว้นานถึงสิบปี
...
“น้ำหวานเป็นคนงานของคุณไม่ใช่เหรอคะ”
“เปล่าค่ะ ฉันเป็นเมียของคุณดล” น้ำหวานรีบพูดแทรกขึ้นทันที เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอก็ต้องเป็นผู้หญิงของเขา หากยังดื้อด้านให้ระวีมายุ่งกับเขา เธอจะไม่ขอเป็นผู้หญิงของเขา การที่เธอบอกว่าเป็นเมียของเขา ก็หวังว่าระวีจะไม่ยุ่งกับเขา
“ทำไมคุณไม่บอกระวีคะว่า เธอเป็นเมียคุณ”
“เธอเป็นแค่ผู้หญิงของผม”
“ไม่ใช่ค่ะ หวานเป็นเมียของคุณดล เขาสู่ขอหวานด้วยเงินสิบล้าน” ระวีฟังจบกำมือแน่น ไม่คิดว่าเขาจะหลอกลวงเธอ เธออุตส่าห์มาหาเขา เผื่อเขาใจอ่อน แต่ที่ไหนได้เขามีเมียแล้ว
“ทำไมคุณต้องหลอกระวีด้วยคะ” เธอพูดจบก็กระฟัดกระเฟียดเดินจากไป เขาเดินไปมองเห็นระวี เดินดุ่มๆลงข้างล่าง แล้วขึ้นรถขับกลับบ้าน ส่วนเขาเสยผมทำหน้าไม่ถูก ไม่คิดว่าเธอจะร้ายกาจขนาดนี้
“คุณเป็นแค่ผู้หญิงของผม ไม่ใช่เมียผม”
“แต่ถ้าคุณยุ่งกับผู้หญิงอื่น ฉันก็จะไม่ขอยุ่งกับคุณหรอกค่ะ ฉันกลัวโรค” เธอตอบตามตรง
“ผมไม่ได้เป็นโรคอะไรคุณน่ะสิไม่ว่า ทำตัวสะอาดสะอ้าน อยากรู้เหมือนกันว่าผ่านมือใครมาบ้าง” เขาตะโกนเรียกแม่บ้านขึ้นมาดูแลเด็กๆ จากนั้นก็เดินมาใกล้เธอ แววตาวาวโรจน์ ยิ้มมุมปาก
“อยากเป็นเมียผมมากใช่ไหม ได้สิ”
“นี่อย่าเข้ามานะ”
“เก่งให้ตลอดสิ”