ภรรยาซาตาน(ทมิฬ)

เพราะคำขอร้องจากผู้มีพระคุณ ทำให้เธอต้องแต่งงานกับเขาอย่างไม่อาจปฏิเสธ แต่ใครจะรู้ว่าเธอเองยินยอมและเต็มใจเมื่อความประทับใจในวัยเด็ก ก่อเกิดเป็นความรักที่มีให้แก่เขาคนเดียวเรื่อยมา แม้จะได้รับเพียงสายตาดูถูกเหยียดหยามและถูกเขาตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหิวเงินชั้นต่ำ แต่เธอก็ยังยินยอมมอบให้เขาทั้งกายและใจ เพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างและคอยดูแลเขา แม้จะเป็นความสุขเพียงเล็กๆน้อยๆบนความทุกข์ที่เขาหยิบยื่นให้ก็ตาม
“ริษาผิดมากเหรอคะที่รักคุณ”
......................................................................................................................................................................
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดออกก่อนที่ร่างสูงของธีรัตจะเดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ อริสราหัวใจเต้นรัวพลางชะเง้อมองที่ประตูห้องอย่างมีความหวัง...เธอหวังเสมอว่าบางทีคนที่เข้ามาอาจจะเป็นผู้ชายที่เธอรัก
...แต่ก็เป็นเช่นทุกวันที่ผ่านมา ไม่มีแม้แต่เงาของภูบดินทร์...
“เขาไม่มาหรอกริษา...อย่าเสียใจเพราะคนพรรณนั้นอีกเลยนะ อัญขอร้องล่ะ...แค่นี้ยังเจ็บไม่พออีกเหรอ!!” อัญญาดาพูดขึ้นอย่างเหลืออด เธอไม่อาจทนเห็นเพื่อนในสภาพนี้ได้อีกต่อไป ผู้ชายอย่างภูบดินทร์ไม่ใช่สามีที่ดี เขาไม่สมควรที่จะเป็นพ่อของหลานเธอ!!
อริสราไม่ได้พูดอะไรออกมาเพียงแต่ยกมือขึ้นมาแนบลงกับหน้าท้อง
ของตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะหันหน้ามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง แววตาเศร้า
หมองไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง...หรือว่าเธอควรจะหยุดมันลงแต่เพียงเท่านี้
...ความรักที่แสนเจ็บปวด...

................................................................................................................................................................
“ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคุณจะยอมยกโทษให้และกลับไปด้วยกัน!”
“นี่คุณ! คุณยังไม่เข้าใจที่ฉันพูดอีกเหรอคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และการที่คุณมายืนทนโท่อยู่ที่บ้านของฉันแบบนี้มันจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเอาได้!”
“จะเข้าใจผิดได้ยังไง ในเมื่อผมกับคุณ เราเป็นสามีภรรยากัน อีกอย่างใบหย่าบ้าๆนั่น ผมก็ฉีกทิ้งไปแล้วด้วย”
“คุณทำแบบนี้ทำไม!” อริสราถามออกไปเสียงแข็ง เธอไม่เข้าใจเลยว่า ภูบดินทร์กำลังจะทำอะไร เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือเธอจะไม่มีวันยอมใจอ่อนให้กับเขาอีกเด็ดขาด
“ผมต้องการคุณ” ชายหนุ่มตอบเสียงหนักแน่นด้วยสีหน้าจริงจัง
“แต่ฉันไม่ต้องการคุณ!”
อริสราพูดขึ้นเสียงแข็งอย่างเยือกเย็นด้วยสีหน้าจริงจังไม่ต่างกัน จนคน
ฟังแทบล้มทั้งยืนรู้สึกปวดร้าวไปทั้งหัวใจ ความอ่อนแอมาเยือนโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะคิดจะคิดหาเหตุผลเพื่อเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้ในขณะที่หญิงสาวกำลังทำท่าจะหันหลังเดินจากไป
“แต่ลูกต้องการพ่อนะริษา!”
“อย่ามาพูดถึงลูกของฉัน! คุณไม่มีสิทธิ์!” หญิงสาวตะหวาดลั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงลูก ลูกที่เขาไม่เคยต้องการ เพราะฉะนั้นเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องลูกของเธอ
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน”
“เขาไม่ใช่ลูกของคุณ! เขาเป็นลูกของฉันคนเดียวเท่านั้น!”
“ริษามีเหตุผลหน่อยได้ไหม แค่คุณคนเดียวจะมีลูกออกมาได้ยังไง”
“ก็ไม่รู้สิคะ ฉันจำหน้าพ่อเด็กไม่ได้หรอก ช่วงนั้นก็ยิ่งชอบมั่วไม่เลือกอยู่ด้วย คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอคะ!แล้วแบบนี้คุณจะมั่นใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกของคุณจริงๆ”
ภูบดินทร์จุกจนพูดไม่ออก อริสราหยิบยกทุกคำพูดของเขาในวันวานมาตรอกย้ำความเจ็บปวดให้กับเขาในวันนี้ได้อย่างเลือดเย็น แต่สิ่งที่เธอทำมันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเคยได้รับมา แม้จะรู้สึกร้าวรานเพียงใด
แต่ภูบดินทร์ก็ยังแบ่งรับแบ่งสู้และยืนหยัดที่จะขอโอกาสจากเธออีกครั้ง