คนนี้เด็กป๋า

เฌอริตาเดินเข้ามาในห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกอ่อนแอ อ่อนล้า น้ำตาไหลพราก
กระเป๋าราคาแพงร่วงลงบนพื้นห้อง ขณะที่รองเท้าได้ถอดออกจากเท้าทีละข้างทั้งๆ ที่ยังก้าวเดิน
“นายทำอย่างนี้กับฉัน”เฌอริตาเจ็บใจ
นิ่งนึกถึงคำพูดของกงสุล ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเสียใจ
ทำไมรู้สึกว่า คำพูดเหล่านั้น ยังก้องอยู่ในหูซ้ำๆ
“มีคนสนใจเธอ”กงสุลกล่าว
“ ..”เฌอริตาชะงักงัน แน่นิ่งไป
“เขาอยากดูแลเธอ”
“ดูแลยังไง”
“เขาจะซัพพอร์ตทุกอย่างตามที่เธอต้องการ”กงสุลบอก
“แล้วนายคิดว่าไง”
“ไม่มีความเห็นอะไร”
“คนที่นายพูดถึง ..”เฌอริตาพอจะคาดเดาได้
“ไอ้ขัน”
“แล้วนายก็มาพูดติดต่อฉันให้เขา”เธอหลับตาลงอย่างปวดใจ มันเจ็บลึก เจ็บจนน้ำตาไหลย้อนกลับ
“ ..”เธอริตาค่อยๆ ลืมตา และมีน้ำใสๆ เอ่อตรงขอบตา แต่ก็ไม่ได้ไหลออกมา
เธอปกปิดความเสียใจเอาไว้ แล้วกล้ำกลืนมันลงไป
“ ..”เฌอริตาค่อยๆ เคลื่อนตัวมานั่งตรง แล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกขมคอไปหมด
“ฉันชอบเงิน ชอบความสบาย ได้ผู้ชายรวยๆ มาดูแล ..ก็ยิ่งชอบ”เฌอริตากล่าว “มีใครบ้างล่ะที่ไม่ชอบเงิน ไม่ชอบคนรวย ฉันคนหนึ่งล่ะที่ชอบมากๆ”
“งั้นที่เธอพยายามสนิทกับฉัน และพยายามอ่อยฉัน ..”กงสุลพูดแค่นั้นก็หยุดไว้
“แน่นอนว่าเพราะฉันอยากจะจับนาย เพราะนายรวย คงดูแลฉันได้สบายๆ”เฌอริตาหันมามองเขา “ถ้ามีนายดูแล ต่อไปฉันก็คงไม่ต้องพึ่งป๋า ไม่ต้องขอเงินป๋า ไม่ต้องให้ป๋าดูแลแบบทุกวันนี้”
“เธอเป็นเด็กป๋าจริงๆ เหรอ”กงสุลหันมามอง
“แล้วคิดว่าไงล่ะ”
เมื่อคิดถึงคำพูดของกงสุล ก็ยิ่งทำให้เฌอริตารู้สึกอ่อนแรง อ่อนล้า น้ำตายิ่งไหลออกมา
“นายทาบทามฉันให้เพื่อน”เธอยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ
“นายทำร้ายความรู้สึกฉันมากจริงๆ”
“ห้าปี ..”เฌอริตาถามตัวเองว่าได้อะไรกลับมา
“ห้าปีที่ฉันคิดว่ามีเพียงนายที่จะปกป้องฉัน”เธอนึกถึงตอนรับน้อง แล้วเกิดหกล้ม
ในเวลานั้น กงสุลได้เข้ามาประคอง แล้วพาเธอไปทำแผล
หลายๆ ครั้งที่เขาเอาใจใส่ดูแล และช่วยติวหนังสือให้
เธอรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัย ดังนั้น จึงอยากเป็นมากกว่าเพื่อน จึงได้สารภาพความรู้สึกออกไป
แต่แล้วกลับทำให้ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
เขาเริ่มห่างเหิน และพยายามจะไม่สนิทสนมกับเธอจนเกินไป
แต่เธอก็ไม่ถือสา และคิดว่า สักวัน ความรู้สึกเดิมๆ ของเขาคงกลับมา
แต่ในวันนี้ เธอได้เห็นแล้วว่า ..เขาไม่เคยคิดอะไรเกินเพื่อน และไม่คิดจะคบเธอเป็นแฟน
“ฮือๆ ฮือ”เฌอริตาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
ในโลกนี้ ไม่มีใครต้องการเธอ ..ไม่มีเลยสักคนที่จะมอบความรัก และความอบอุ่น
เธอต้องการแค่ใครสักคนที่ปกป้องและดูแล
เทคแคร์รักษาหัวใจที่บอบช้ำด้วยบาดแผลนี้
“ไม่มีใครรักฉันเลย”เฌอริตาน้ำตาไหล
“ ..”เธอมองไปรอบๆ ห้องที่กว้างใหญ่ แต่ไม่มีใครสักคน
เธอรู้สึกโดดเดี่ยว หัวใจเปลี่ยวเหงา
“ป๋า”เฌอริตายิ่งปวดใจ เมื่อนึกถึงใครคนนั้น
“ป๋าจะรู้ไหมว่าหนูต้องการความรักมากแค่ไหน”เธอร้องไห้โฮ
“ฮือๆ ฮือๆ”
“หนูอยากให้ป๋ามาหาหนู”เฌอริตารู้ดีว่า ต่อให้โหยหาไปก็ไร้ค่า เพราะคนคนนั้นไม่ได้รักเธอเลย
เขาไม่เคยให้ค่าเธอมากกว่าบ้านใหญ่
ผู้หญิงคนนั้นได้ใจเขา และได้ทุกอย่างไปครอบครอง

“เมื่อไหร่ป๋าจะเห็นหนูอยู่ในสายตา”เฌอริตาโหยหาความรักที่เธอรู้สึกขาดหาย “เมื่อไหร่ป๋าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น”
“ทำไมชีวิตฉันไม่มีใครเลย”
“ทำไมไม่มีใครรักฉัน”เฌอริตาน้อยใจในโชคชะตา
ยิ่งเธอโหยหาความรักเท่าไหร่ ก็ยิ่งขาดแคลนมากเท่านั้น
“ฉันเกลียดชีวิตเฮงซวยแบบนี้”เฌอริตาปวดใจ “ชีวิตฉันไม่มีใครเลย”
ทันใดนั้น พลันนึกถึงขันเงิน
แต่แค่ดูก็รู้ว่าเขาเป็นพวกผู้ชายเจ้าชู้ เจ้าสำราญ
ผู้ชายแบบนี้ ถ้าเธอเผลอใจไปรักเมื่อไหร่ ..ก็เหมือนเดินลงไปให้ไฟนรกเผาผลาญ เพราะจะยิ่งทุกข์และทรมานมากกว่านี้
แต่อย่างน้อย เขาก็แสดงออกว่าต้องการเธอ
แล้วเธอเองก็ต้องการเพียงใครสักคน ..คนที่จะจับมือเธอให้เดินไปด้วยกัน

“ไหนๆ ชีวิตฉันมันก็เฮงซวยมาถึงขนาดนี้แล้ว ..เธอยิ้มเยาะให้กับโชคชะตาของตัวเอง
“งั้นก็ให้มันซวยสุดๆ ไปเลย”เฌอริตาตัดสินใจแล้วว่า จะลองคบหาขันเงิน
อย่างน้อยก็จะได้ช่วยฆ่าเวลา ไม่ให้เธอรู้สึกเดียวดายแบบนี้
ต่อให้รู้ดีว่าเขาเป็นเหมือนไฟ แล้วเธอก็คงเป็นเหมือนแมงเม่า ที่อยากจะบินเข้ากองไฟ
แม้จะรู้ดีว่าไฟร้อน แต่ขอเพียงความอบอุ่นของไฟ เพื่อเป็นที่พักใจ
ต่อให้ไฟลุกโชนเพียงไม่นานแล้วมอดดับไป แต่อย่างน้อย ครั้งหนึ่ง แมลงเม่าก็ได้เรียนรู้ถึงความร้อนของไฟ
แมงเม่าบินเข้ากองไฟฉันท์ใด เธอเองก็อยากได้ความรักจากใครสักคน
แม้รักนั้นไม่คงทน แต่อย่างน้อย ก็ได้เรียนรู้ที่จะมอบรักไป แล้วได้รับรักกลับมา
หรือต่อให้รักนั้นไม่มีอยู่จริง แต่อย่างน้อย การที่ขันเงินปฏิบัติ โดยการทำให้เธอเข้าใจว่าเขารัก ก็สามารถบรรเทาความเหน็บหนาวในใจดวงนี้
“ ..”เฌอริตาค่อยๆ เอนกายนอนลงบนพื้น ข้างๆ เตียง
เธอรู้สึกเหนื่อยล้า เหนื่อยจนแทบไม่มีแรงปีนป่ายขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มๆ นั้น
วันนี้รู้สึกอ่อนแอ และพ่ายแพ้
เมื่อได้รู้ซึ้งความจริงแท้ในใจของกงสุล
เขาให้แค่ความเป็นเพื่อนกับเธอเท่านั้น