เล่ห์รัก อสูรลวง

ปัง!

เสียงประตูกระแทกปิดลงอย่างแรง จนร่างที่ยืนตัวเปียกชุ่มถึงกับสะดุ้งขึ้นสุดตัว เพียงไม่นานแสงไฟในบ้านก็สว่างวาบขึ้น หญิงสาวหันขวับมองด้านหลังของตนทันที จึงพบว่าภูตะวันยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ใกล้กับเธอเพียงไม่กี่ก้าว แววตาวาวโรจน์ของเขาดูน่ากลัวราวกับเสือร้ายที่จ้องตะครุบเหยื่อ หญิงสาวรีบถอยห่าง

“พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” พราวฟ้าข่มความกลัวพูดให้เป็นปกติ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความสั่นในกระแสเสียง

“ฉันเคยคิดว่าจะไม่แตะหรือเอาตัวเข้าไปเกลือกลั้วกับเธอ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” มุมปากคนพูดกระตุกยิ้มร้าย แววตาส่องประกายวาววามอย่างไม่น่าไว้ใจ

“มะ…หมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวปากคอสั่น

“ความดื้อ ความอวดดีของของเธอทำให้ฉันเสียการปกครอง จนเกิดเรื่องร้ายขึ้น”

“แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรม้าของคุณจริงๆ นะคะ”

“มีทั้งพยานและหลักฐานยังจะกล้าปฏิเสธ ความผิดของเธอมันร้ายแรง ถ้าฉันไม่ลงโทษเธอคนงานที่นี่คงไม่มีใครเกรงกลัวฉัน”

“คุณกำลังเข้าใจผิด” หญิงสาวพยายามจะอธิบาย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ฟัง เพราะยังพูดไปอีกทาง

“ฉันมาคิดดูแล้วว่าทำไมต้องโง่ปล่อยเธอให้บริสุทธิ์ผุดผ่องไว้เพื่อผู้ชายคนอื่น ในเมื่อตามนิตินัยฉันก็มีสิทธิทุกอย่างในร่างกายเธอ” ภูตะวันเอ่ยพร้อมกับที่ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วร่างบาง

เสื้อยืดสีขาวซึ่งโดนน้ำฝนเปียกลู่แนบกายจนมองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน ก่อให้เกิดความร้อนระอุขึ้นในกายของชายหนุ่มในทันทีทันใด