Dangerous Engineering เขตรักอันตราย นายวิศวะ

“โอเคไหมพี่ อยากระบายไหม นิ่มฟังได้นะ คิดซะว่านิ่มเป็นตุ๊กตาล้มลุกก็ได้นะ นิ่มสัญญาว่าจะไม่บอกใคร จะเป็นความลับของเรา หรือจะกอด กอดกันไหม นิ่มกอดอุ่นนะ” เพราะอารมณ์มั้งถึงพูดออกไปแบบนั้น
ก็ดูพี่เคลิ้มเขาอาการไม่โอเคเลย
เหมือนเขาเศร้าเสียใจ
พี่เคลิ้มหันมามองฉันหลังจากที่ฉันพูดออกไป ฉันก็เลยฉีกยิ้มให้พี่เขา
“อะ ให้” พี่เคลิ้มโยนบางอย่างมาที่ตักของฉัน ฉันหยิบมันขึ้นมาดู มันคือสร้อยที่ห้อยด้วยเกียร์ของคณะวิศวะ ถ้าเปรียบก็เหมือนหัวใจของเด็กวิศวะ
นี่คงโดนเรียกให้มาเอาสร้อยของตัวเองสินะ
“ว้าว นี่พี่ชอบนิ่มจริงเหรอเนี่ย” ที่พูดไปก็แค่ติดตลก ไม่อยากให้พี่เขาเครียด
“หยุดมโนเลยอ้วน กูแค่ให้เกียร์ ไม่ได้คิดจะเอาทำเมีย” ชิ! เบรกซะฉันล้อลากเลยไอ้พี่บ้านี่
ใครจะอยากไปเป็นเมียนักเลงแบบพี่ล่ะ
“ไม่รู้ล่ะ ใจพี่อยู่ที่นิ่มแล้ว” ฉันพูดออกไป
ก็ฉันเคยได้ยินพี่ ๆ พูดว่าใจอยู่เกียร์ เพราะงั้นเขาก็ให้ฉันแล้ว สรุปแล้วหัวใจเขาอยู่ที่ฉัน
“มโนล้วน ๆ เลยนะมึง” พี่เคลิ้มเขาส่ายหัวใส่ฉัน แล้วจากนั้นเขาก็ขับรถออกจากข้างทางที่อยู่ข้างบ้านหลังใหญ่ที่เขาเดินหายเข้าไป
“เดี๋ยวนิ่มจะดูแลให้ดีเลยนะจ๊ะ” ฉันฉีกยิ้มใส่พี่เคลิ้ม
ก็ตอนนี้พี่เขาอกหัก ฉันก็แค่อยากเห็นพี่เขายิ้มก็แค่นั้น
“เรื่องของมึง เพราะกูไม่สนใจ มึงจะทิ้งก็ได้นะถ้ามันเกะกะลูกตามึง หรือจะให้กูโยนทิ้งตอนนี้ก็ได้นะ”
“อย่ามายุ่งกับของนิ่มนะ! ตอนนี้มันเป็นของนิ่มแล้ว พี่ห้ามยุ่ง” ฉันตะคอกพร้อมยัดใส่กระเป๋าสะพายเมื่อไอ้พี่เคลิ้มชะลอรถแล้วเหมือนจะยื่นมือมาดึงสร้อยเส้นนั้นไป
“มโนอะไรก็มโนไป แต่อย่ามโนว่ากูเป็นผัวมึงก็พอ เพราะมันเป็นไปไม่ได้”
“ชิ! คิดว่านิ่มอยากเป็นเมียพี่หรือไง ฝันไปเถอะ นักเลงอย่างพี่เคลิ้ม นุ่มนิ่มไม่เอามาเป็นผัวหรอก ปวดหัวเรื่องผู้หญิงที่เยอะอย่างกะฝูงวัวฝูงควาย แล้วนิ่มก็ไม่มีปัญญาวิ่งหนีคู่อริพี่ด้วย นิ่มอ้วน นิ่มเหนื่อย”
“มึงมโนไปไกลแล้วนะอ้วน หยุดต่อมมโนมึงเดี๋ยวนี้”
-----

“พี่จะจับมือนิ่มทำไมนัก” ฉันพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม
“กูอยากจับ เงียบปากแล้วดูหนังของมึงไป กูงีบแป๊บ” ไม่ใช่แค่มือที่ประสาน แต่ยื่นขามาเกี่ยวคล้องกับขาของฉันไว้ด้วย แล้วไอ้พี่มันก็หลับ ส่วนฉันนั่งดูหนัง โดยที่มีเสื้อช็อปของไอ้พี่คลุมห่มไว้ให้ เนื่องจากข้างในโรงหนังอากาศเย็น
“อินตรงไหนวะ” ผ่านไปประมาณ 20 นาทีได้ ไอ้พี่มันก็เอ่ยถามฉัน เนื่องจากฉันกำลังสะอื้นเพราะหนังเข้าปมดราม่า ซึ่งมันเป็นอะไรที่หน่วงใจฉันมาก
ฉันเกลียดการจากลา ไม่ว่าจะรูปแบบไหนก็ตาม
“ยุ่ง ขัดอารมณ์จริง ๆ” ฉันกระซิบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ
“กูแค่ไม่อยากให้มึงร้องไห้” ปลายนิ้วเกลี่ยปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เพราะความอินกับการที่พระรองลาจากด้วยความตาย
อย่างว่าแหละ ต่อให้รักมากมายแค่ไหน ถ้าไม่ได้รับบทพระเอก สุดท้ายก็ตายอยู่ดี
แล้วฉันก็เป็นโรคเสียน้ำตาให้พระรองตลอด
ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป ไม่ได้สนว่าไอ้พี่มันจะทำอะไรด้วยซ้ำ เพราะที่สนใจตอนนี้คือนางเอกที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย เพราะคนรักตายจาก
“ปะพี่” ฉันหันมาชวนไอ้พี่ลุกขึ้นเพื่อเดินออกจากโรงหนัง เพราะฉันทำใจไม่ได้ที่จะฝืนดูจนจบ
ใจฉันไม่แข็งพอ
“ไปไหน หนังยังไม่จบเลย”
“ไม่จบแล้วไง นิ่มไม่อยากดูแล้ว สงสารพระรอง”
“ทำไมไม่สงสารพระเอกบ้างล่ะ มึงทำไมเลือกจะทิ้งพระเอกไว้กลางทาง ทำไมไม่ดูต่อว่าเหตุผลอะไรที่นางเอกรักพระเอก ก็แค่พระรองที่ตาย แต่พระเอกยังอยู่” ไอ้พี่มันไม่ยอมลุก แถมยังกระซิบกระซาบพยายามให้เหตุผล
“แต่นิ่มสายพระรอง นิ่มรักพระรองไปแล้ว ต่อให้พระเอกนางเอกรักกันนิ่มก็ไม่อิน”
“มึงโลกแคบ”
“คนอื่นต่างหากที่แคบ ทำไมพระเอกต้องคู่นางเอก ทั้งที่บางทีตัวร้ายก็รักนางเอกเหมือนกัน รักมากกว่าพระเอกด้วยซ้ำ”
“แล้วมึงอยากเป็นนางเอกไหม” คนกำลังเดือดมาถามอะไรตอนนี้
“ทำไม”
“กูจะได้เป็นพระรอง ในแบบที่มึงต้องการ พระรองที่รักนางเอกมาก ๆ อยากเป็นไหม” ไอ้พี่มันพูดอยู่ข้างหู และก็อย่างที่รู้กันว่าในโรงหนังห้ามเสียงดัง
เราจึงค่อนข้างชิดใกล้ และตอนนี้ใบหน้าของเราก็ใกล้ชิดกัน
และมันเหมือนแรงดึงดูด เหมือนไฟฟ้าสถิตจูนเราเข้าหากัน

**โหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ