หลงหายไปในฝัน

“ผมรักคุณ”
ผมกระซิบข้างหูเธอ เป็นครั้งแรกที่ผมเอ่ยความรู้สึกอัดแน่นมานานกับเธอ
ผมไม่รู้ว่าทำไมเพิ่งมาบอกรักเธอช่วงเวลานี้ ทั้งที่อยากบอกมาหลายครั้งแล้ว
หรือบางทีความรู้สึกนั้น ได้ล้นออกมาจนไม่สามารถเก็บงำไว้อีกแล้ว
…
ผมจำแววตามีหยาดน้ำตาคลอ หลังแสงสุดท้ายจากดวงตะวันลับหายไปตรงขอบฟ้าแหลมพรหมเทพ
“เหมือนหลงหายไปในฝันเลย”
ประโยคนี้ก้องอยู่ในคำนึงของผม
…
“ดนตรีเป็นรสนิยมส่วนตัว มีพลังทิ่มแทงความรู้สึกเราได้ง่ายกว่าศิลปะแขนงอื่น”