คนนอกเครื่องแบบ

ข้าพเจ้ามาทราบจากเสมียนว่า ม.จ.วิภาวดี รังสิต (ว. ณ ประมวลมารค) จะกลับจากเยี่ยมเยียนชาวเขาในเขตอำเภอศรีสัชนาลัย ผู้ว่าฯ ทูลเชิญมาเสวยอาหารกลางวันที่จวนในเวลาเที่ยง ข้าพเจ้าอยากจะเข้าไปพบผู้ว่าฯ ถามให้รู้เรื่องไปเลยว่า เรียกข้าพเจ้ามาเรื่องอะไรแต่ก็ยังไม่กล้า เพราะท่านกำลังมีแขก

ท่านผู้ว่าฯ จึงเรียกเข้าไปแนะนำตัว ท่านหญิงทรงรับสั่งถึงหนังสือเรื่องแด่คุณครูด้วยคมแฝกและสร้อยทอง ในฐานะนักเขียนอาวุโสที่มีความเมตตาต่อนักเขียนรุ่นเด็ก ทรงติชมและให้กำลังใจในเรื่องเขียนหนังสือให้พยายามต่อไปและได้ ประทานหนังสือที่ทรงนิพนธ์ให้ข้าพเจ้าพร้อมด้วยลายเซ็นสามเล่ม แล้วรับสั่งถึงเด็กนักเรียนที่ขาดแคลน คราวหน้าจะช่วยเหลือ และอยากให้ข้าพเจ้าไปเยี่ยมชาวเขาด้วยในคราวต่อไป

ด้วยเหตุนี้ ในปีต่อมาข้าพเจ้าจึงตามเสด็จไปเยี่ยมชาวเขาด้วย และในระหว่างที่พักอยู่ในป่า ท่ามกลางหุบเขาที่มีอากาศหนาวเย็นถึง ๒ องศานั้น ท่านรับสั่งให้ข้าพเจ้าเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับการเดินทางในครั้งนั้นให้อ่าน ข้าพเจ้าไม่ใช่นักเขียนสารคดีท่องเที่ยวรับปากท่านมาแล้วก็จรดจ้อง เขียนไปได้ไม่กี่หน้า หมดไปปีหนึ่ง จนกระทั่งปีสุดท้ายก่อนที่ท่านจะไปถูกคนร้ายลอบยิงที่ปักษ์ใต้ ท่านก็รับสั่งอยากอ่านอีก ข้าพเจ้ารับปากว่าจะกลับไปเขียนให้ได้ขนาดพ็อกเก็ตบุ๊กแล้วจะส่งให้ท่านอ่าน ท่านไม่ยอม บอกเอาต้นฉบับมาให้อ่านก่อนก็ได้ ข้าพเจ้าจึงเอาต้นฉบับตัวจริงส่งไปให้ท่านเก็บสำเนาไว้

และจนบัดนี้เรื่องนี้ก็ยังไม่จบ ครั้งแรกคิดว่าจะเขียนต่อไป แต่มาคิดว่าถึงเขียนจบท่านก็ไม่มีโอกาสได้อ่านแล้ว จึงเก็บต้นฉบับไว้จนกระดาษเริ่มแดงและตัดสินใจเอามาพิมพ์รวมในเล่มนี้เพื่อไม่ให้สูญหายไปและเป็นการรำลึกถึงความกรุณาปรานีของท่านในฐานะนักเขียนผู้ใหญ่ที่มีความหวังดีต่อนักเขียนรุ่นน้องอย่างบริสุทธิ์ใจ นี่คือที่มาของเรื่องนี้