ตะวันพรางเเสง

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกรวินันท์ ถ้าเธอจะคิดว่าแค่นอนกับฉันแล้วพอวันใหม่ทุกอย่างก็จะเป็นเหมือนเดิม ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจเธอคิด”
“หมายความว่ายังไง” เมื่อได้รู้ว่าการมีอะไรกับเขาเพียงเพราะอยากลองทำอะไรสนุกจะไม่ง่ายอย่างที่คิดรวินันท์ก็หันมาถามเสียงตื่น
“ก็หมายความว่าระหว่างเรามันจะไม่มีแค่ครั้งเดียว มันจะมี ครั้งต่อไปและก็ทุกครั้งเธอจะจำฉันไปทั้งชีวิต” ภาสกรลุกขึ้นพร้อมกับร่างกายที่ไม่มีอะไรห่อหุ้มก่อนจะเดินไปรวินันท์ที่ยืนอยู่เชยคางเธอขึ้นเพื่อที่จะได้มองมันชัดขึ้น
“ระหว่างฉันกับคุณมันจะมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” รวินันท์ปัด มือใหญ่ของภาสกรที่จับคางตัวเองออกไปก่อนจะกล่าวด้วยออกมาเสียงดังพร้อมกับใบหน้าที่ดูจริงจัง
“มันจะไม่มีแค่ครั้งเดียวจำไว้รวินันท์เพราะเธอจะต้องอยู่บนเตียงนี้กับฉันทั้งวันทั้งคืนจนกว่าฉันจะพอใจ” แล้วภาสกรก็อุ้มร่างรวินันท์ขึ้นโดยไม่สนใจว่าจะถูกทั้งทุบและตีจากคนตัวเล็กก่อนจะวางคนร่าง บอบบางอย่างแรงเหมือนจะเรียกว่าโยนมากกว่า
“อย่าเข้ามานะ ฉันบอกคุณแล้วไงว่าเราจะแค่สนุกแต่ตอนนี้ ฉันไม่อยากจะสนุกกับคุณแล้ว”
“เธอไม่อยากจะสนุกแต่ฉันยังอยากจะสนุกกับเธออยู่ เธอไม่ต้องอะไรมากแค่ครางให้ฉันพอใจแค่นั้นก็พอ” เขากล่าวพร้อมกับเข้าใกล้เธอไม่ต่างจากนักล่าที่กำลังจะตะปบเหยื่อส่วนเธอก็ถอยหนีการโดนล่าจนสุดทางที่จะหลบเลี่ยง
“ฉันจะไม่มีวันครางให้ผู้ชายที่ข่มขืนตัวเองหรอกจำไว้”
“ข่มขืนงั้นเหรอมันจะไม่เกิดขึ้นกับคุณหรอก เพราะผมจะทำให้คุณสมยอมผมเอง”
เขาซุกไซ้ซอกคอของเธออย่างรุนแรงพร้อมกับบีบนวดเต้างามของเธออย่างไร้ความปรานีเมื่อทำให้คอของเธอเป็นรอยแดงอย่าง สาสมใจเขาก็เลื้อยลงมาทำให้เต้างามของเธอมีรอยแดงไม่ต่างกัน ก่อนจะเลื้อยลงมาที่หน้าท้องแบนเรียบ และจุดหมายสุดท้ายคือจุดกึ่งกลางหญิงแต่ก็ถูกรวินันท์ผลักเขาออกจากร่างเสียก่อน
“หยุดยุ่งกับร่างกายของฉันสักที” กล่าวออกไปอย่างคนหมดแรงเพราะเธอดิ้นขัดขืนการกระทำของภาสกร
“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะบอกให้ฉันหยุด เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉัน”
ภาสกรจูบไปทั้งร่างของรวินันท์อีกครั้งไม่เว้นแม้แต่จุดกึ่งกลางของเธอที่เขาหมายตาไว้ เธอดิ้นร่อนด้วยความสุขสมปะปนกับการที่ต้องการขัดขืนชายที่อยู่บนร่างของตน ก่อนที่เขาจะจับเธออ้าขาเรียวออกเมื่อเห็นว่าเธอดูหมดแรงที่จะขัดขืนใด ๆ อีกเอวสอบก็ค่อย ๆ ขยับอย่างเป็นจังหวะเพื่อสร้างความหฤหรรษ์ให้คนใต้ร่างตนที่ตอนนี้บิดไปมาไม่เป็นท่าพร้อมกับแอ่นกายสนองเขาที่ดูย้อนแย้งเหลือเกิน
“รู้ไหมว่าเธอหวานไปทั้งตัว หวานจนฉันอยากกลืนเธอทั้งตัว”
“ถ้าอิ่มแล้วก็เอามือคุณออกไป” รวินันท์แกะแขนของภาสกร ที่โอบกอดร่างของตัวเองออกแต่ก็ถูกเอาโอบกอดอีกครั้งและแน่นกว่าเดิม
“ทำไมผัวกอดแค่นี้ทำเป็นจะตาย มันจะอะไรนักหนา”
“คุณไม่ใช่ผัวของฉัน”
“ทำไมจะไม่ใช่ หรือจะต้องให้ฉันย้ำเตือนเรื่องที่ว่าเธอเป็นเมียฉันอีกกี่รอบเธอถึงจะเลิกคิดว่าเธอไม่ใช่เมียฉันสักที”
“ดูคุณจะภูมิใจจริงนะ ที่ได้ฉันมาเพราะการบังคับขืนใจ”
“ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ขืนใจคุณนะ เพราะถ้าคุณจะทบทวนดี ๆ คุณสมยอมผมเองนะรวินันท์”
“เพราะว่าคุณมันเป็นคนเจ้าเล่ห์ไง คุณหลอกฉัน....ให้” รวินันท์เม้มปากอย่างขัดใจเพราะทุกอย่างที่ภาสกรพูดมามันคือความจริง แม้เธอจะขัดขืนเขาสุดความสามารถแต่ทุกครั้งเธอก็พ่ายแพ้สยบยอมให้เขากระทำทุกอย่างที่แสนสุขสมกับร่างของเธอ
“ยิ้มหน่อยไม่ได้หรือไง รับรองผมจะเก็บทุกย่างไว้เป็นความลับแม้แต่ครั้งแรกของคุณก็ด้วย”
“หยุดพูดเลยนะ อย่าพูดมันอีก” เธอทำท่าจะทุบร่างเขาเพื่อกำจัดความเขินอายมากกว่าจงใจให้เขาเจ็บปวด
“คุณทุบผัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ เพราะถ้าทุกครั้งที่คุณทุบผม ผมก็จะ...” พูดไม่ทันจบประโยคภาสกรก็หอมแก้มรวินันท์ไปหนึ่งฟอดพร้อมกับยิ้ม
“ก็บอกแล้วว่าไงว่าคุณไม่ใช่ผัวฉัน” รวินันท์พยายามผลักใบหน้าของภาสกรที่หอมแก้มตนแต่เขาก็ยังพยายามที่จะหอมแก้มเธอ


--------------------------------------

ซื้อหนังสือผ่านระบบเว็บไซต์จะราคาที่ถูกผ่านระบบไอโฟนนะคะ
รบกวนอ่านทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อ
ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ/จารุภา