ฝนพรำกลางใจ

เธอไม่รู้จักเขา เขาก็ไม่รู้จักเธอ เพราะเธอก็คิดว่าเขาคือชายหนุ่มในฝัน คือนิยามของความสมบูรณ์แบบ ส่วนเขาก็คงคิดว่าเธอคือคุณหนูใจแตก
แต่แท้จริง ทั้งคู่ก็แค่มนุษย์คนธรรมดาทั่วไปที่เจ็บปวดและเปราะบางไม่ต่างจากใครๆ ไม่ใช่เจ้าชายหรือคุณหนูจากดินแดนมหัศจรรย์แห่งหนไหน
**************
“นั่งตรงนี้เป็นเพื่อนพี่อีกหน่อยได้มั้ย”
เธอนั่งอยู่เป็นเพื่อนตามที่ทัตติขอ
ฝนเริ่มตกพรำๆ กลิ่นฝนที่หอมแบบเหงาๆ ในความรู้สึกของลลดาโอบล้อมโดยรอบ
ไม่มีใครพูดอะไร แต่หามีความอึดอัดใดๆ สักนิดเดียว สัมผัสได้ถึงความผ่อนคลายของกันและกันด้วยซ้ำ ในขณะที่ต่างกำลังสื่อสารกันผ่านความเงียบ
เข้าใจกันและกันโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำพูด
เข้าใจกันและกันยิ่งกว่าในทุกห้วงเวลาที่ผ่านมา