ท่านอ๋องมิใช่เราหย่ากันแล้วหรอกหรือ(เล่มที่2)มี4เล่มจบ

ชีวิตของนางเพียงหกหนาวก็ต้องออกเรือนถูกตกแต่งให้ชินหวาง'หานไท่หมิง'บุรุษผู้เป็นดังหมาป่ากระหายเลือดชีวิตของเขาที่สำคัญที่หนึ่งนั่นคือการศึกรบพุ่งไปทั่วสี่ทิศแต่พอการศึกสงบแผ่นดินไร้โพยภัยที่เขาพึงใจก็คือสาวงามดังนั้นสำหรับจอมทัพใหญ่ที่ทนไม่ไหวก็คือการมีพระชายาเด็กที่เห็นหน้าคราใดอารมณ์เขาก็พานปะทุเดือนดังนั้นผ่านไปอีกแปดฤดูหนาวนางจึงถูกปลดให้พ้นตำแหน่งชินหวางเฟยส่งมอบหนังสือหย่าขาดภรรยาให้ได้อับอายคนกลายเป็นหญิงหม้ายด้วยเพียง14หนาวเท่านั้น!
แต่ก็ช่างเถิดคนเช่นนาง'เฉียวปิงเซียว'ล้วนไม่คิดมาก...หย่าขาดจากกันแล้วก็ดี...หย่าขาดเสียทีก็ช่างดียิ่ง นางจะได้พ้นไปเสียงจากคุกที่มีนามว่า'ตำหนักอิงธารา'แห่งนี้เสียที!
ทว่าเพียงหนึ่งหนาวผ่านพ้นเจ้าคนชั่วที่มอบหนังสือหย่าขาดภรรยาไม่พอกลับใจร้ายครึ่งก้าวไปให้นางเหยียบเท้าก้าวเข้าไปยังเมืองหลวง กลับโผล่มาก่อกวนชีวิตหญิงหม้ายอันสงบสุขของนางทุกวันไม่ว่างเว้น
...เดี๋ยวนะ!...
...ท่านอ๋องคนชั่วมิใช่เราหย่ากันแล้วหลอกหรือ?!...
...................................................................
"เกิดอันใดขึ้น...เสี่ยวปิง! "
คนที่พุ่งมาถึงก่อนใครกลับเป็นบุรุษเสเพลที่ชั่วยามก่อนยังเมามายจนหลับคอพับคออ่อนคาเก้าอี้อยู่ ส่วนคนที่สองนั้นยากจะเป็นอื่นไปได้นอกจาก...เฉินเซิน...
"แฮะ ๆ ๆ ...มิมีอันใด...เสี่ยวปิงเพียง...เพียงพรั้งมือไปนิดเดียว....นิดเดียวจริงแท้..."
คนที่ยืนอึ้งเอ๋อ เลยยิ้มเรี่ยราดพอหันมองสภาพรอบกายของตนเอง ก็แค่นางเติมส่วนผสมผิดส่วนไปนิดเดียว...นิดเดียวจริงนะ ทว่าผลที่ได้มันจึง...จึงวอดวายมหาวิบัติชวนขายหน้าถึงเพียงนี้
หันมองจนทั่วแล้วยังมีแก่ใจหันมาแจกรอยยิ้มที่เห็นเพียงขาวเท่านั้น ส่วนฟ่านอิงเฉิง ที่พุ่งกายตามเสวี่ยจิ้งคงมาพบสภาพ...ยับเยินเกินจะบรรยายของศิษย์รักศิษย์ก็แทบตระหนกจนผมบนศีรษะของเขาเปลี่ยนสี
"สะ...เสี่ยวปิง...จะ...เจ้ายัง...ยังไม่ตายใช่หรือไม่"
ฟ่านอิงเฉิงกุมหัวใจแล้วถามตะกุกตะกักออกไปคล้ายไม่แน่ใจว่าที่ยืนดำอยู่กลางซากแตกหักพังยับนั้นที่แท้ยังหายใจได้อยู่ไหม
"ยัง...ยัง..."
"อ้อ...ยังไม่ตาย"
"ยังจะถามมากอยู่อีก มาช่วยอุ้มเสี่ยวปิงออกไปที...โธ่...ใจอำมหิตกันทุกผู้ถามอยู่นั่นหากตายจริงศพคงขึ้นอืดก่อนพอดี"
...โครม! ...
"เสี่ยวปิง! / เสี่ยวปิง! "
คนที่ยืนอึ้งเอ๋อมานานต่อว่าเสร็จก็หงายหลังล้มฟาดโครมลงไปบนพื้นแบบที่ใครก็พุ่งเข้าไปรับไม่ทัน แต่พอมีคนพุ่งก็มาชนกันถึง3นั่นก็คือเสวี่ยจิ้งคง หานไท่หมิง และเฉินเซิน
"ข้าอุ้มเอง"
สุดท้ายก็เป็น หานไท่หมิงที่ช่วงชิงเอาคนที่'ผิดพลาด'ไปนิดเดียว ทว่าพังโรงปรุงยาเสียยับเยิน เร่งรีบมุ่งหน้ากลับกระโจมของตนเองและพระชายาทันที
ปล1.
เล่มที่2จากบทที่12-25นะคะ