ตะไคร้หอมล้อมรัก

บางบทบางตอน

“อ้าย...ฮ่า...อ้า ฮื่อๆ ยาๆ ย้า”
“อร้าย...ง้า... งื้อๆ ยัยๆ ยาๆ”
เด็กน้อยผู้ชายหน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะวัยขวบครึ่งกำลังแย่งของในมือกัน ทั้งๆ ที่สิ่งของนั้นมีสองอัน แต่ไม่วายแย่งของอันเดียวกัน ศึกระหว่างเด็กช่างเป็นอะไรที่ผู้ใหญ่รำคาญวันละหลายรอบหลายเวลา หรือสามเวลาหลังอาหารเช้าเที่ยงเย็นเลยก็ว่าได้
บุรุษที่กำลังเดินมาแยกเขาทั้งสองออกจากกัน “แชร์กันลูก แชร์กัน อย่าแย่งกัน” เสียงมาก่อนตามด้วยนักกรีฑาวิ่งมาสี่คูณร้อย มาถึงแล้วบุรุษผู้นั้นจับสิ่งของที่เด็กชายกำลังแย่งกัน กลายเป็นสามคนแย่งของชิ้นเดียว เมื่อเห็นท่าไม่ดี เพราะเสียงร้องของเด็กทั้งสองเริ่มรุนแรงทวีคูณ
“พ่อ มาเอาลูกพ่อไป แย่งของลูกผมจนร้องไม่หยุดเนี่ย”
“ลูกพ่อก็น้องชายแกไง ลูกแกก็หลานฉัน” พายัพวิ่งหน้าตื่นมา ตอนแรกจะแอบไปดูเมียซะหน่อย แล้วไหนตอนแรกเล่นกันอยู่ดีๆ ตอนนี้มาแย่งของกันแล่นซะงั้น
“เอานี่ลูกของหนู อ่ะๆ เอาอันนี้ครับ” เมื่อเด็กชายพงศ์พายัพเห็นปู่ยื่นของมาให้ ตัวเองก็หยุดแย่งกับคุณอาวัยเดียวกันทันที เสียงร้องหยุดอย่างกับกดปุ่มไว้แหนะ
“ปู่ๆ อุ้ม”
“เปาะๆ อุ้ม”
เด็กชายทั้งสองเห็นพายัพ รบให้เขาอุ้มทีเดียวพร้อมกันสองคน ทำอย่างไรละทีนี้ ปัญหาไม่ใช่อะไรมาก แค่หุ่นของพวกแกกลมดิกอย่างกับหมีโคอาล่า หนูๆ ควรถามก่อนว่าพ่อไหวไหม
ทั้งลูกทั้งหลานวัยใกล้กันมาก อ่อนกว่าแค่เวลา ตอนอยู่กับแม่ทำไมเรียบร้อยว่านอนสอนง่าย แต่ทำไมเวลาอยู่กับพ่อนี่แทบจะคนละคนกัน