ร้ายจำนนรัก

เขาไม่ต้องการให้เธอเข้ามาเป็นเมียน้อยของพ่อ เขาจึงขัดขวางเธอทุกทางไม่ให้เข้าใกล้พ่อของเขา แม้กระทั่งเธอตกเป็นเมียของเขาก็ตาม
.....
“พ่อผมยังให้คนตามหาคุณ ผมจะมาหาคุณจนกว่า พ่อจะเลิกส่งคนมาตามหาคุณ” เธอไม่พอใจกับคำพูดของเขา มือยังคงดันอกของเขาไม่หยุด ทว่าเขากลับยืนนิ่ง สายตาคมมองริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงใหล และคิดถึงตลอดเวลา
“ก็ได้ค่ะฉันจะไปให้ไกลจากชีวิตของพ่อคุณ” เธอหยุดแล้วพูดต่อ
“และคุณด้วย”
“รวมทั้งผมด้วยเหรอ”
“ค่ะ รวมทั้งคุณด้วย” จบคำพูด หัวใจเธอก็จะสะท้านไหวขึ้นมา แขนแกร่งของเขากลับรวบเธอเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม สองมือของเธอพยายามต่อต้านเขา พยายามผลักเขาออกห่าง
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าฉันจะไปจากชีวิตของคุณ”
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ” ใบหน้าของเธอแดงก่ำ แดงทั้งไม่พอใจระคนเขินอาย เมื่อเขาเอาแต่จ้องมองเธอ คำพูดของเธอทำเอาสีหน้าของเขาผิดหวังเล็กน้อย
“อยากหนีไปจากผมมากใช่ไหม”
“ค่ะ คุณจะได้เลิกคิดว่าฉันเป็นเมียน้อยของพ่อคุณไงคะ”
“แต่คุณเป็นเมียผม”
“แต่ฉันไม่ยินยอม” เธอผลักเขา แต่เขากลับกอดเธอแน่นเหมือนเดิม จนเขาเป็นฝ่ายพาร่างบางมาใกล้ปลายเตียง แล้วปล่อยให้ร่างของเธอกับเขาล้มลงบนเตียง มือของเขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น
“คุณยินยอมผม” เขาพูดราวกับรู้ใจเธอ ดอกแก้วพยายามไม่มองหน้าเขา ไม่อยากให้เขารู้ว่า เธอมีเขาอยู่ในใจ
“ฉันไม่ได้ยินยอมเป็นเมียของคุณ”
“งั้นก็พูดสิ ว่าคุณเกลียดผม” เขาจ้องมองริมฝีปากของเธอ แล้วยกมือของเธอมาแตะ แผลงอกกว้างของเขา
“พูดสิว่าคุณเกลียดผม” เธอเผยอปากอย่างลืมตัว ริมฝีปากบางของเขาค่อยๆ แนบชิดใกล้ริมฝีปากหญิงสาว รอคอยคำตอบของเธอ เธอควรจะบอกว่า เธอเกลียดเขาถึงจะถูก แต่เธอกลับพูดไม่ออก เขาค่อยๆ จูบริมฝีปากหวานของเธอ