หิน...ที่รักเพราะรักเล่ม 2

“ผิดหรือที่คุณแรมรักเขา”
“คุณมีสิทธิ์รักแต่ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ เพราะหินไม่ได้รักคุณ”
“เพราะมีน้องไงจ๊ะ ถ้าไม่มีน้องหินก็คงรักคุณแรม”
“ทำไมคุณแรมไม่ทำแท้งเสียตั้งแต่ตอนนั้นล่ะคะ หรือจะบีบจมูกหนูให้ตายไปเสียเลยก็ได้”
แรมใจหน้าซีดขาวราวกับไร้สีเลือด ลูกรู้แล้วหรือว่าเธอเป็นแม่
“น้อง” ย่าจวงเดินเข้ามาหาหลานแล้วแตะไหล่เล็กเป็นเชิงเตือนสติ
“ขาคุณย่า” น้ำตาปริ่มดวงตาสาวน้อย
ใครๆ ก็คิดว่าเธอไม่เป็นไร เธอไม่รู้สึกอะไร ตัวเธอเองก็คิดว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไร แต่ทำไมเมื่อได้เจอผู้หญิงคนนี้เธอกลับรู้สึกเจ็บและอยากพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บไปด้วย
เธออยากทำร้ายความรู้สึกผู้หญิงคนนี้เหมือนที่ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายความรู้สึกเธอ
ผู้หญิงคนนี้ทอดทิ้งเธอ ไม่ดูแลไม่แยแส กระทั่งเจอกันแล้วก็ยังไม่ยอมบอกความจริงว่าตัวเองเป็นใคร มิหนำซ้ำยังจะฉกชิงความสุขไปจากเธออีก
“กลับเข้าบ้านกันนะลูก” หญิงชราลูบแขนเรียวปลอบโยนหลานให้สงบสติอารมณ์
“ขอบคุณนะคะที่ให้อาศัยท้องมาเกิด ขอบคุณนะคะที่ชักนำให้หนูได้มาอยู่ที่นี่ และจะขอบคุณมากถ้าหากไปจากหินเสียได้ อีกไม่กี่วันเราก็จะแต่งงานกันแล้ว คุณเลิกวุ่นวายกับเขาเสียที” แล้วสาวน้อยก็ลุกจากไป
บาปนะลูกเอ๊ย เฮ้อ!
ย่าจวงมองหญิงสาวที่นั่งช็อกอยู่ก็รู้สึกเห็นใจ ท่านไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากปลอบใจไปแกนๆ แต่อีกฝ่ายเหมือนไม่รับรู้คำพูดของท่าน
“ให้เวลาลูกหน่อยนะแม่แรม”
แรมใจไม่ตอบ หญิงสาวลุกขึ้นเดินออกไปโดยไม่ร่ำลาด้วยสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หญิงชรามองตามไปด้วยความเป็นห่วง แม้จะไม่ชอบอีกฝ่ายแต่ก็มีใจเป็นกุศลมีเมตตาต่อผู้ที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความทุกข์
......................................................................................................................................................
“ตอนนั้นนะใช่ แต่ตอนนี้ไม่แย่แล้วนะ ต่อไปเราจะสร้างครอบครัวกันเอง มีพี่มีนุ่นแล้วก็ลูกๆ ของเรา”
ใบบุญแก้มร้อนเมื่อพี่พูดถึงเรื่องมีลูก
“น้องจะเป็นแม่ที่ดีได้หรือเปล่านะหิน”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ มีพี่อยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัวนะครับ”
“ค่ะ” ใบบุญยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่
“อย่าเพิ่งอ้อน ยังมีอีกเรื่อง ภาพพี่กับคุณแรมที่น้องเก็บเอาไว้ในโทรศัพท์ล่ะ”
“แอบเล่นโทรศัพท์น้องอีกแล้ว”
“ตอบคำถามพี่ก่อน” หินทำเสียงดุน้อง
“ก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องจริง อย่าไปสนใจได้ไหมเล่า ผู้หญิงคนนั้นพยายามทำให้น้องเข้าใจหินผิดแค่นั้นเอง ไร้สาระจะตายไป”
“ไร้สาระ! นี่ไม่หึงพี่เลยหรือ” หินโวยวาย
“ไม่หึง หินรักน้องคนเดียวอยู่แล้ว” ตอบมั่นหน้ามั่นโหนกมาก
หินหัวเราะและมันเขี้ยวปากแดงๆ ที่ยื่นน้อยๆ ขณะพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ เขากดศีรษะเล็กลงมาดูดปากเร็วๆ
“ฮื้อ เจ็บนะหิน” ปากน้องแดงก่ำ
“เชื่อใจพี่แล้วเก็บภาพนั้นไว้ทำไม”
“ก็จะให้หินดูไง ตอนแรกก็นึกโมโหและรำคาญคุณแรม กะว่าจะเอาภาพมาฟ้องหิน ให้หินจัดการเสียให้เข็ด แต่คิดได้ทีหลังว่าไร้สาระเนอะ”
หินหัวเราะขำ
“กับคุณแรมไม่หึง แต่กับคุณนุชหึง”
“ไม่เหมือนกันนี่คะ คืนนั้นเหมือนโดนทิ้งยังไงก็ไม่รู้ รู้สึกแปล๊บขึ้นมาในใจเลยอะ ไม่อยากจะคิด แต่บางทีก็เผลอ” ใบบุญทำหน้ามุ่ย
หินหัวเราะและกอดรัดน้องแรงๆ
“นั่นละไร้สาระของจริง ไม่ต้องคิดแล้วครับ ตอนนี้พี่ไฝกำลังดูแลเทคแคร์อยู่ครับ”
“อุ๊ย จริงหรือคะ”
“ครับ พี่ไฝกินเด็ก” มาศกวินว่าอย่างนั้น หินหัวเราะจนแผ่นอกสะเทือน
ใบบุญหัวเราะเช่นกัน เธอขำตัวเอง
“แล้วนุ่นไปภัตตาคารจีนกับคุณแรมทำไมครับ”