คิดถึงทุกปี

ผมนั่งเขียนหลายบรรทัดนี้ ในเช้าที่อากาศค่อนหนาว,ในคืนรอยต่อของปีและปี

ชาเขียวอู่หลงในกาเคลือบรูปลายครอบครัวกระต่ายปีเตอร์ในนิทานฝรั่ง กับแผ่นกระดาษแข็งบางฉบับที่เพิ่งรับจากตู้ ไปรษณีย์ช่วยให้อุ่นในลมหนาว

หลายปีมานี้ ความคิดถึงเปลี่ยนรูปแบบแสดงออกมามากมาย ส.ม.ส. หรือ เอส เอ็ม เอส พุ่งราวจรวดมาแทนที่ ส.ค.ส.ใครหลายคนค่อนความคิดถึงจานด่วนเช่นนี้ว่า ฉาบฉวย ผมไม่รู้สึกอย่างนั้น ผมว่าชีวิตแต่ละชีวิต คำแต่ละคำที่เลือก มอบราวจัดช่อดอกไม้ให้กันต่างหาก ที่ตัดสินว่า ชีวิตฉาบฉวยหรือไม่ อย่างไร

แต่นั่นแหละการทักทายกันผ่านตู้ไปรษณีย์นานทีปีหน ยังความพึงใจมากกว่า

รวมเรื่องสั้นคิดถึงทุกปี รวมเล่มครั้งแรก เมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว ผู้อ่านต่อใบอนุญาตให้กลับมาสม่ำเสมอ ผมไม่มีคำอื่นจะพูดได้นอกจากคำว่าขอบคุณการพบเจอกันของนักเขียนกับมิตรภาพมากมาย

ในการพิมพ์ครั้งแรกที่แพรวสำนักพิมพ์จัดพิมพ์นั้น ผมอุทิศหนังสือแด่ "คำพูน บุญทวี" นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ผมเคารพ (โดยแทบไม่รู้จักตัวจริงท่านเลย) ครูอีกท่านที่ผมเป็นหนี้ มากมายคืออาจารย์เทพศิริ สุขโสภา เจ้าอาวาสวัดเล็กๆหน้าวัดอุโมงค์ จังหวัดเชียงใหม่ อาจารย์เทพศิริ เป็น "Reader" หรือผู้อ่านต้นฉบับ คิดถึงทุกปี เป็นคนแรก เป็นผู้ชี้แนะวิจารณ์ รวมทั้งยังวาดภาพประกอบให้ด้วย ในการพิมพ์ครั้งนี้ ผมจึงขอน้อมหนังสือเสมือนช่อมาลาแด่ครูทั้งสองท่าน

ขอบคุณ ศุ บุญเลี้ยง พี่และเพื่อนเสมอมา
เงยมองไปที่ขอบฟ้า เห็นแสงเรื่อรำไร

บางทีชีวิตก็มีอะไรให้เป็นเกร็ดความระลึกความทรงจำ เป็นความรู้เดียวกับวันที่ ได้รับ ส.ค.ส.แผ่นหนึ่ง ซึ่งกลายเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งและชื่อหนังสือรวมเรื่องสั้นเล่มหนึ่งในเวลาต่อมา

บินหลา สันกาลาคีรี