สีของกลางคืน

“ลืมฉันแล้วก็กลับไปเถอะอิฐ...”

อัศนัยมองจันทร์เจ้าด้วยความรู้สึกผิดหวังและเสียใจต่อเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอพูดมันออกมาง่าย ๆ บอกให้เขาลืมงั้นหรือ?

“เอยคงคิดว่าการเลิกรักใครสักคนมันทำได้ง่ายมากงั้นเหรอ” เสียงของเขาตัดพ้อน้อยใจ เกิดคำถามขึ้นมากมายว่าอะไรทำให้จันทร์เจ้าเอยของเขาแปรเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้

“ง่ายสิ ไม่งั้นฉันจะเลิกรักเธอได้ยังไงอิฐ”

จันทร์เจ้ายิ้มเยาะราวกับว่าเธอสมเพชความรักอันโง่งมของเขา

อัศนัยแทยหมดแรง ทำไมถึงเป็นเขาที่เลิกรักไม่ได้

“ยิ่งนานวันฉันก็ยิ่งเกลียด ฉันไม่มีวันกลับไปรักผู้ชายที่ทำให้หน้าของฉันเป็นแบบนี้หรอก”

แก้มซ้ายของเธอยังมีรอยและยังคงบวมจากแรงตบของเขา

อัศนัยกลืนน้ำลายฝืดลงคอ มองจันทร์เจ้าผ่านม่านน้ำตา ความหวังที่จะกลับมารักกันมันมองเห็นเลย

“ถ้ายังตามตอแยไม่เลิก ฉันจะหนีไปในที่ ๆ เธอไม่มีวันหาฉันเจอ...”