ดุจฝัน

“ผมเข้าใจแล้ว พอคุณช่วยผมจากไอ้อาการไม่ปกตินั่นคุณก็คงคิดว่าเป็นการตอบแทนเรื่องลูกใช่ไหม อย่าฝันเลยว่าผมจะยอม คุณเป็นของผมรวมทั้งลูกก็ด้วย กระเป๋าเสื้อผ้าคุณอยู่ที่ไหนเก็บของและไปกับผมเดี๋ยวนี้”
เขาเดินผละไปเปิดตู้เสื้อผ้าใบเล็กของเธอ หอบเอาเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ยัดลวกๆลงไปในกระเป๋าอย่างไม่สนใจอะไรอีก เธอต้องรีบหยุดเขาก่อนที่อะไรมันจะวุ่นวายกว่านี้
“หยุดเถอะค่ะ! ฉันไปกับคุณไม่ได้หรอก ฉันต้องทำงานและฉันจะอยู่ที่นี่ คุณไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับฉันนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ได้ผลเขาหยุดการกระทำทุกอย่างและหันขวับมาหรี่ตามองเธออย่างเอาเรื่องทันที เวลาจริงจังขึ้นมาไรอันเป็นคนดุแบบไม่ยอมผ่อนปรนเลยแต่เธอไม่มีทางเลือก ถ้าไม่หยุดเขาตอนนี้เรื่องจะยิ่งไปกันใหญ่
“ผมว่าคุณพูดผิด คุณเป็นของผมมาตั้งแต่หนึ่งเดือนที่แล้วและตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ ผมรู้และคุณเองก็รู้ดี ทำไมต้องพยายามปฏิเสธมันด้วย!”
“เอาล่ะคะ ฉันจะไม่ไปกับคุณและจะอยู่ที่นี่ เพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเรา คุณช่วยกลับไปได้ไหม ทำเหมือนว่าเรื่องทุกอย่างมันไม่เคยเกิดขึ้นและคุณไม่เคยเจอฉัน ขอร้องล่ะไรอัน!”
เธอยกมือขึ้นจับที่ท้องไว้อย่างหวงแหน เข้าใจดีว่าเขารู้สึกอย่างไรแต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอยกลูกของเธอให้เขาไม่ได้
“เด็กคนนี้ก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน ผมจะไม่ยอมถูกกีดกันให้ไม่ได้รับรู้อะไรอีก”
“ฉันยกลูกให้คุณไม่ได้ ได้โปรดเถอะ คุณปล่อยฉันกับลูกไปตามทางของฉันได้ไหม คุณยังมีโอกาสเจอคนอีกมากมาย ฉันบอกแล้วว่าคุณไม่ได้ผิดปกติ คุณจะเริ่มใหม่กับใครและมีลูกใหม่อีกกี่คนก็ได้”
“ง่ายจังนะ…คุณพูดง่ายๆเพราะไม่เคยแคร์เลยว่าผมจะรู้สึกยังไง ผมบอกหรือว่าต้องการแค่ลูก คุณต่างหากที่ผมต้องการลูกเป็นแค่ของขวัญพิเศษเท่านั้น ผมอยากมีลูกก็เพราะคุณ ไม่ใช่อยากมีกับใครก็ได้ส่งๆไปอย่างที่คุณพูด”
เขาพูดเสียงหยันน้ำเสียงบอกความร้าวรานในใจไม่ต่างกัน ต่างคนต่างเจ็บปวด ต่างคนต่างร้องไห้เพียงแต่ในขณะที่เธอปล่อยโฮออกมาเขากลับทำได้แต่ข่มกลั้นมันไว้ข้างใน แต่แววตาแดงก่ำก็ฉายความเสียใจออกมาไม่แพ้กัน
“…”
“อย่าตัดสินผมเหมือนที่คนอื่นๆทำ ผมก็มีความรู้สึกรักเป็นเจ็บเป็นเหมือนกันกับคุณ อย่าผลักไสผมไปให้คนอื่นถ้าแม้แต่คุณก็ไม่เห็นค่า…”