รุ้งจันทร์พันใจ

“จะปิดประตูทำไม” ตรัยคุณถามแล้วเบี่ยงตัวเดินเข้าห้องอย่างไม่รู้สึกว่ากำลังรบกวนหรือรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของใคร
รุ้งจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นเดินตาม ไม่รู้จะนั่งตรงไหนในเมื่อตรัยคุณจับจองพื้นที่บนเตียงไปก่อน
“จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม”
ถูกทักเลยทรุดตัวนั่งบนพื้น เงยหน้าแหงนคอตั้งบ่ารอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
ตรัยคุณมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างคิดไม่ถึง ปกติรุ้งจันทร์ก็กวนประสาทเขาหน้านิ่งอยู่แล้ว มาตอนนี้เพิ่งหายป่วยไม่รู้ว่าที่เป็นนี่มึนยาแก้ไข้หรือตั้งใจตีรวนกันแน่ “ขึ้นมานั่งบนนี้ไปนั่งทำไมที่พื้น”
“เดี๋ยวก็จะต่อว่าอีกว่านั่งเสมอผู้ใหญ่”
“ก็แล้วตอนนอนทำไมไม่พูดแบบนี้”