แผนวุ่นลุ้นให้รัก

เขาคือเด็กกำพร้า ที่ถูกเก็บมาเลี้ยงให้มาเป็นพี่น้องต่างสายเลือด อย่างศิวา

ความใกล้ชิดสนิทสนมทำให้ ชาวี คิดเลยเถิดไปเกินกว่าสถานะพี่น้องจนเกือบจะฆ่าหลานแท้ ๆ ของตัวเอง





เขาต้องใช้เวลาพักใหญ่เพื่อบินไปรักษาแผลใจอยู่ต่างประเทศนานหลายปี ก่อนจะแอบกลับมาเงียบ ๆ โดยที่ไม่ได้บอกให้คนในครอบครัวรู้

แอบเช่าอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ อยู่ลำพังและเป็นอาจารย์พิเศษสอนภาษาในมหาวิทยาลัย ด้วยความสงบจนกระทั่งวันหนึ่ง โลกเหวี่ยงให้ต้องมาเจอะเจอ แป้งหอม ปรานปราลิน เด็กสาวมัธยมปลายที่ต้องย้ายที่อยู่ไม่เป็นหลักแหล่งตามแม่เลี้ยงเพื่อหนีจากพวกเจ้าหนี้ที่ตามรังควานมาเช่าอพาร์ตเมนต์ห้องติดกับเขาด้วยความบังเอิญ ในขณะที่หญิงสาวแอบปีนรั้วข้ามมายังระเบียงห้องของเขาเพื่อหนีจากการถูกจับไปขัดดอก

ความสนิทสนมและความอยากรู้อยากเห็นจึงทำให้แป้งหอมรู้ดีว่า พี่ชายคนนี้เขาเป็นเกย์ ออกทางสาวมากกว่าเธอด้วยซ้ำ

หลังจากถูกไล่ออกจากบ้าน หญิงสาวไม่มีทางเลือกจึงขอติดตามเขาไปอยู่ด้วยความเชื่อใจว่าเขาเป็นคนดี

จนรุจิรา แม่บุญธรรมรู้ข่าวจึงรีบตามหาตัวชาวีแล้วมาพบแป้งหอม เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ชาวีไว้ใจมากที่สุด

คุณหญิงจึงยื่นข้อเสนอให้แป้งหอมเปลี่ยนให้ชาวีมารัก มาชอบผู้หญิงให้ได้ เพื่อที่เขาจะต้องเข้าพิธีวิวาห์กับลูกคุณหญิงคุณนายในสมาคมเพื่อกลบข่าวว่าเขาเป็นเกย์

แป้งหอมรับข้อเสนอเพราะเห็นแก่เงินที่เธอจะได้หอบไปใช้ชีวิตใหม่ ห่างไกลจากแม่เลี้ยงและพวกเจ้าหนี้...ปฏิบัติการจับผู้หญิงให้อาจารย์จึงเริ่มต้นขึ้น



....................................................................................................................................

“เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่าเงินที่เธอเอาไปซื้อมือถือนั่นมันเป็นของแม่ฉัน”

“คุณวีรู้...” ปรานปราลินถึงกับจนด้วยคำพูด คำแก้ตัวที่เธอตั้งใจสรรหามาถูกกลืนหายไปจนหมด

”ฉันรู้ตั้งแต่วันที่แม่ฉันมาดักรอเธอที่หน้าคอนโดแล้วล่ะ โชคดีที่วันนั้นฉันตัดสินใจสะกดรอยตามไปจนได้ยินทุกประโยคที่เธอตกลงกับแม่ฉัน” คำตอบของเขามันทำให้หญิงสาวจนมุมในที่สุด วันนั้นเธอจำได้ว่าหลังจากที่ตกลงกับคุณหญิงรุจิราเสร็จเธอก็กลับมานัดเดตกับไอริณที่สวนหย่อมหน้าคอนโด ก่อนที่ชาวีจะกลับมาสมทบในภายหลัง โดยที่เธอไม่นึกเอะใจเลยว่าเขาสะกดรอยตามเธอไปตั้งแต่แรก

“ฉันรู้มาตั้งนานแล้ว และหวังว่าเธอจะสารภาพความจริงกับฉัน แต่เปล่าเลยนับวันฉันก็ยิ่งรู้ว่าเธอมันก็แค่เด็กมีปัญหาที่เห็นแก่เงิน”

“ใช่ค่ะ หนูมันเห็นแก่เงิน” ปรานปราลินสารภาพผิดทั้งน้ำตาเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพบแต่ความเย็นชาอยู่ในสายตาคู่นั้น ไม่คิดว่าเขาจะกล้าใช้คำพูดมาทำร้ายจิตใจกันถึงขนาดนี้ "คุณไม่รู้หรอกว่าเงินมันสำคัญกับหนูมากแค่ไหน อะไรที่ทำแล้วได้เงินต่อให้มันไม่ถูกต้อง หนูก็จะทำ”

หญิงสาวบอกไปตามตรง หากตอนนั้นเธอมีเงินมากพอที่จะพารุ่งระวีไปรักษาผู้เป็นแม่ก็คงไม่จากไปด้วยโรคร้าย และหากพ่อของเธอมีเงินมากพอจะไปใช้หนี้เสี่ยอำนาจพ่อก็คงไม่คิดสั้นฆ่าตัวตายตามแม่ไปอย่างแน่นอน

“ได้...ในเมื่อเธอรับเงินแม่ฉันมาแล้ว ถ้าเธออยากให้ฉันหันมาชอบผู้หญิงฉันก็จะทำ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ เขาออกแรงกระชากแขนคนตัวเล็กอีกครั้งเพื่อจะพาหญิงสาวเข้าไปที่ห้องนอนของเขา

“ไม่นะคุณวี คุณจะทำอะไร ปล่อยหนูนะ ปล่อย” ปรานปราลินโอดครวญพยายามดิ้นหนีจากการกอบกุมจนขากระแทกเข้ากับขอบโซฟาอย่างแรงแต่ใช่ว่าชาวีจะหันมาสนใจ

ชายหนุ่มตวัดร่างของเธอลงบนที่นอนสุดแรงจนหญิงสาวรู้สึกจุก เมื่อตั้งสติได้จึงรีบดีดตัวลุกขึ้นถอยหนีจากคนตรงหน้าจนแผ่นหลังชิดกับหัวเตียง

เธอไว้ใจเขาเพราะคิดว่าจิตใจของเขาไม่ใช่ผู้ชายโดยที่เธอลืมไปเสียสนิทว่าร่างกายของเขานั้นยังเป็นผู้ชายเหมือนคนทั่ว ๆ ไปและในตอนนี้เขาก็กำลังจะทำร้ายเธอ

“จะหนีไปไหนล่ะ มานี่” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ ขึ้นมาเธอบนเตียง ช้า ๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องใบหน้าหวานราวกับเป็นเหยื่อตัวน้อยที่กำลังถูกเขาขย้ำ

เขาเองก็ไว้ใจเธอจนยอมทำลายกำแพงรอบตัวให้หญิงสาวเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าความเชื่อใจของเขามันจะถูกตอบแทนกลับมาด้วยวิธีนี้

เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ไร้เดียวสาแต่เธอเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน ยอมทำทุกอย่างก็เพื่อเงินเท่านั้น

“ไม่นะคะคุณวี อย่าทำแบบนี้หนูขอร้อง”

“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่าจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ฉันก็ทำแล้วนี่ไง” ชายหนุ่มตอบก่อนจะจับข้อเท้าของปรานปราลินไว้ทั้งสองข้างแล้วออกแรงกระชากจนร่างนั้นติดมือลงมานอนแผ่ราบใต้ร่างอย่างง่ายดาย