ลมเจ้าขารักอยู่นี่

“เบื่อพวกปากแข็ง จับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็ไม่ยอมรับ พวกชอบลักกินขโมยกัน เลวทั้งผู้หญิงผู้ชาย” วายุวัสพูดเหยียด สายตาแสดงความรังเกียจอย่างชัดเจน
เพียะ
เสียงกระทบเนื้อดังลั่น ใบหน้าคมเข้มหันไปตามแรงตบของฝ่ามือ หญิงสาวยืนตัวสั่น กำมือแน่นด้วยความโกรธ เธอไม่คิดเลยว่าคนอย่างวายุวัสจะมีความคิดชั่วร้าย มีปากไว้คอยให้ร้ายคนอื่นแบบนี้
“นี่เธอ มีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉันฮะ...” ร่างหนาลุกขึ้นบีบแขนเรียวแทบหัก จนหญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
สองมือของกัญญาวีร์ยกขึ้นมาดันอกหนาเอาไว้ สองขาพยายามเตาะไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา
“ปล่อยฉัน.....ฉันเจ็บปล่อยนะ” หญิงสาวร้อง มองหน้าแดงจัดที่กำลังโกรธของอีกฝ่าย เวลาวายุวัสโกรธมันน่ากลัวเหลือเกิน
กัญญาวีร์ร้องออกมาเมื่อมือหนาเพิ่มแรงบีบขึ้นเป็นเท่าตัว จนหญิงสาวเริ่มร้องไห้ เพราะเจ็บที่แขนมันเหมือนแขนเธอจะหักติดมือเขาไปด้วย
ใบหน้านวลแดงก่ำ ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาที่รินไหลออกมาตามร่องแก้ม ดวงตาที่ตื่นตระหนก หวาดกลัวทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ วายุวัส เริ่มคลายแรงบีบลงแต่ก็ยังคงจับเธอไว้มั่น
ส่วนกัญญาวีร์เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มคลายมือ เธอก็สะบัดตัวออกอย่างแรงหวังให้ตัวเองหลุดแล้วจะได้วิ่งหนีออกไปที่ประตู แต่ก็ไม่เป็นดังที่คิดไว้
เมื่อร่างบางถูกอุ้มแล้วโยนไปที่เตียงขนาดคิงไซน์อย่างแรง