ปืนดับในดงดิบ

ความร่ำรวยเป็นอำนาจที่อยู่เหนืออำนาจใดๆ ในสังคมยุคนี้ ‘แข็งดั่งเหล็ก เงินง้างอ่อนได้ดั่งใจ’
ยังเป็นคำที่พูดได้อยู่ สมพงษ์เข้าได้ทุกวงสังคม ในระบบราชการ เขาคุ้นเคยเกือบทุกระดับ
ตั้งแต่กระทรวงลงมาถึงอำเภอและตำบล กำนันหลายคนเป็นคนของเขา
ผู้หญิงหลายคนอยากจะเป็นเมียน้อยเพื่อหวังรถสักคันบ้านสักหลัง
นักเลงอยากเป็นสมุนคุ้มกันเพื่อเรียกเงินเดือนแพงๆ

คู่แข่งในวงการค้าอิจฉาตามสันดานของมนุษย์ผู้เห็นแก่ตัวกันทุกคน

สมพงษ์เป็นต้นไม้สูงที่โดนลมแรงกระหน่ำซ้ำเติมอยู่ลูกแล้วลูกเล่า เขาไม่ได้โลภแบบรวยไม่รู้พอ
แต่กิจการค้าธุรกิจที่มันสานตัวกันอยู่เป็นใยแมงมุมนั้น มันบังคับเขาให้ต้องทำ หยุดไม่ได้
เลยกลายเป็นความทุกข์เป็นงานหนัก เพียงตัวเลขของรายรับรายจ่ายก็ทำให้เขาต้องเหน็ดเหนื่อยเสียแล้ว
บ้านนอกไม่เหมือนกรุงเทพฯ ที่พักผ่อนสำหรับเศรษฐีอย่างเขามีน้อย
นานๆ จึงจะมีเวลาว่างบินไปพักผ่อนที่ฮ่องกงหรือญี่ปุ่นสักวันสอนวัน

ฟ้าดินขี้เล่นคนจนให้ลูกมาเกิดเป็นโหลๆ คนอย่างสมพงษ์ให้ลูกสาวมาเกิดคนเดียวกับลูกชายเกเรอีกคนหนึ่ง
ก็เลยไม่มีมือมีตีนที่จะช่วยเหลือ ไว้ใจคนอื่นมากนักก็ไม่ได้ เรื่องของเงินจำนวนล้าน มันน่าห่วงใย

ความหนักแปล้ของภารกิจ การรณรงค์ต่อสู้กับคู่แข่งผู้ทำตัวเป็นศัตรูอยู่หลายด้าน
ทำให้เขาต้องมีชีวิตสั้น เขาตายด้วยโรคความดันโลหิตสูงก่อนที่จะตายด้วยปืนของศัตรู

เรื่องมันน่าจะจบลงแค่นั้นสำหรับชีวิตเศรษฐีคนหนึ่ง เมื่อมีชีวิตมาถึงที่หมายแห่งสุดท้าย

แต่ศพของคุณสมพงษ์กลายเป็นศพเงินล้าน มีค่า มีราคา ค่าแห่งความเป็นคนมีเกียรติ เป็นเศรษฐี
ทำให้ผีที่ฉีดยากันเน่าไว้เป็นที่ต้องการของคนบางกลุ่ม

“มันเอารถสิบล้อมาบรรทุกปล้นเอาเลยโว้ย”

ไอ้ไว คนสนิทของสมพงษ์เล่าเรื่องตื่นเต้นที่เกิดขึ้นแล้วหัวใจยังรัวเป็นกลอง
มันไม่ใช่นักเลงใหญ่โตอะไร เป็นคนรับใช้คล่องแคล่ว มีอารมณ์ขัน
สมพงษ์เลี้ยงไว้ตั้งแต่เด็ก เอาไปไหนมาไหนด้วยเพราะมันเป็นคนตลก ซื่อ ใช้ง่าย
มันจึงรู้เรื่องของเสี่ยดีกว่าคนอื่น เจ้านายไปเข้าบาร์ไหน โรงนวดไหนที่กรุงเทพฯ มันรู้หมด

“คนตายอย่างเสี่ยมันก็ต้องมีค่า ไม่เหมือนเรา ไปตายบ้านใครเขาก็ห่อโยนน้ำ หรือไม่ก็ยัดเข้าเตาไฟไปเลย เอากระดูกมาทำปุ๋ย”