อำพรางเสน่หาซาตาน

“เอ๊ย แล้วคุณมาตีหัวกันทำไม” ศิลป์เอ่ยอย่างตกใจ
“ก็เมื่อกี้คุณจะทำอะไรฉัน”
“ก็แค่จะหยิบน้ำมาล้างมือ” มุนินทร์มองตาม เหมือนกับที่เธอคิดไว้ แต่ก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี
“แล้วทำไมไม่บอก”
“ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าจะเป็นพวกมองโลกในแง่ร้าย”
“โอ๊ย หน้าตาก็งั้น ๆ แหละ หุ่นก็สู้เมียคนงานไม่ได้เลยกลัวไปได้ แต่ถ้าไม่แก้มัดก็ขับรถกลับเองแล้วกัน” ศิลป์อึ้งเมื้อก้มลงมองสิ่งที่อีกฝ่ายใช้มัดมือตัวเอง จากนั้นก็หันกลับไปมองกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอที่กระจัดกระจายจำต้องกลั้นหัวเราะไม่ให้ระเบิดออกมา
“ไม่มีอะไรให้มัดแล้วหรือนอกจากใช้เจ้านี่”
มุนินทร์หน้าระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะรีบออกรถอย่างรวดเร็วแค่ถามทางกับชายหนุ่มเป็นครั้งคราวเท่านั้น ใครจะไปทันคิดล่ะว่าอะไรยาว ๆ ที่เธอหาได้เพื่อจะรีบมัดชายหนุ่มจะกลายเป็นเสื้อชั้นในของเธอเอง แถมยังเป็นตัวโปรดเสียด้วย