นรกในโรงเรียน

“...ตามวิถีทางของราชการ การโยกย้ายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าเกิดความไม่เป็นธรรมซ่อนเร้นอยู่เบื้องหน้าเบื้องหลังของการย้าย บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้เหมือนกันผมอยู่โรงเรียนวังบัวบานนี้มาเกือบสิบปีแล้ว อยู่จนเหมือนบ้าน ตอนนี้มีความรู้สึกเหมือนคนกำลังจะจากบ้านไปเพราะโรงเรียนก็คือครอบครัวหนึ่ง แต่ผมจากไปด้วยความเต็มใจ โรงเรียนบ้านวังบัวบานใหญ่ขึ้น แต่ก่อนมีครูไม่กี่คน เดี๋ยวนี้ครู ๓๐ คน นักเรียนเป็น ๑๐๐๐ มันเกินความสามารถของผม ผมจึงยินดีหลีกทางให้ครูคนใหม่ซึ่งเคยเป็นลูกศิษย์ผม ลูกศิษย์ต้องดีกว่าครู ผมไปด้วยเหตุนี้ และผมยอมรับว่า ผมอาจมีความสามารถในวงงานเล็กๆ แคบๆ ไม่เหมาะกับโรงเรียนขนาดใหญ่ เช่น โรงเรียนวังบัวบานยุคนี้”

“เพื่อนครูและท่านผู้มีเกียรติ ท่านคงเคยได้ยินนิทานเรื่องหมาล่าเนื้อ เมื่อมันยังหนุ่มแน่นก็ช่วยแสวงหาเนื้อสมัน เก้ง กวาง ได้อย่างไม่มีบกพร่อง ตอนมันแก่เขี้ยวหักหมดกำลังแรงทำงานไม่ได้ เจ้าของเขาก็ไม่ไยดีผมไม่อยากคิดถึงอย่างนั้น แต่ขอพูดเตือนสติของเจ้านายบางคน และเด็กๆ บางคนว่า ทุกคนมีโอกาสแก่เหมือนกันหมด”

“ใครก็ไม่อยากแก่ แต่สังขารมันเป็นไปตามธรรมดาของมัน ผมยอมรับว่าวัย ๕๐ กว่านี้ร่างกาย สมองเริ่มอ่อนแอลงทุกนาที ความคิดความอ่านเสื่อมลง โดยเฉพาะความกระตือรือร้นกระฉับกระเฉงมันลดลงไปด้วย บางทีอาจไม่ทันใจคนหนุ่ม กลายเป็นท่อนไม้ลอยถ่วงความก้าวหน้าของโรงเรียน และผมยอมรับว่า ตำแหน่งครูใหญ่โรงเรียนขนาดนี้ออกจะเกินความสามารถของผมดังที่กล่าวแล้ว ผมจึงหลีกทางให้ครูใหญ่คนใหม่ด้วยความเต็มใจ โปรดอย่าเข้าใจคุณเทอดไทยผิด”