รักร้าย

"ฮึกก" เสียงสะอื้นเบาๆของมายูทำเอาพีทหัวเสียไม่น้อย มือหนากำพวงมาลัยแน่น
"หยุดร้องมายู" พีทว่าเสียงเข้ม
"ฮืออ" แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เสียงร้องของมายูเพิ่มมากขึ้น
"บอกให้หยุดร้องไง" พีทเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้ง
"พี่พีทไม่ต้องสนใจมายูหรอก ฮึก ปล่อยมายูลงแล้วมายูจะกลับเอง" มายูว่าปนเสียงสะอื้น
"ไม่อยากให้พี่สนใจจริงๆใช่มั๊ย ไม่อยากจริงๆใช่มั๊ยมายู" พีทว่าเสียงที่เรียบนิ่งและจริงจังจนมายูใจเสีย ตาหวานช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ตัวเองมอบใจให้ทั้งดวง
"ฮึก พี่พีท.." มายูเรียกเบาๆเพราะเริ่มใจไม่ดี พีทขับรถออกจากห้างหรูแล้วมุ่งสู่คอนโดของตัวเอง ตลอดเส้นทางไม่มีเสียงพูดคุย มีแค่เสียงสะอื้นของมายูที่ออกมาเป็นระยะๆ
เกือบครึ่งชั่วโมงรถคันหรูก็มาจอดห้าคอนโดที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ชั้นบนสุดถูกจับจองให้เป็นห้องของเจ้าของคอนโดแห่งนี้..

ติ๊ง..

เสียงลิฟต์ที่เปิดออกพร้อมกับถึงห้องของพีททันที ร่างหนาจูงมือคนตัวเล็กที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วเข้าไปนั่งบนโซฟากำมะหยี่สีแดงสด พีทนั่งยองลงตรงหน้าสาวน้อยที่ไม่ยอมมองหน้าเค้าตั้งแต่ในรถแล้ว
"รู้มั๊ยว่าพี่ไม่ชอบคนงี่เง่า" พีทว่าออกมา มือหนาจับคางสวยให้ใบหน้าเชิดขึ้นเพื่อมองกัน
"รู้ค่ะ.. มายูเป็นให้พี่ไม่ได้.. มายูงี่เง่า" มายูว่าออกมา
"มายู.."
"มายูพูดความจริง"
"แล้วทำไมไม่เปลี่ยน"
"แล้วทำไมพี่พีทไม่เปลี่ยนให้มายูบ้างละคะ ฮึก พี่พีทใจร้าย" มายูว่าพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
"ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องมาคุยกันแล้วมั๊ย" พีทว่า
"แล้วพามายูมาทำไม ปล่อยมายูไปสิ" มายูว่า พี่พีทน่ะเอาแต่พูดว่าไม่อยากคุย เอาแต่ไล่ให้มายูไปไกลๆ แต่พอมายูจะไปเป็นพี่พีทเองที่ใจร้าย ไม่เคยปล่อยมายูไปจริงๆสักที
"อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้านะมายู"
"ก็เอาสิคะ!! มายูไม่เคยสำคัญกับพี่พีทตั้งแต่ต้นแล้วนี่!! ของพนันแบบมายูหนะ พี่พีทจะทำอะไรกับมายูก็ได้!!!" มายูตะคอกใส่หน้าที่พีทที่ได้แต่กัดกรามแน่น...