พิรุณแผลงรัก

“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันเอาไว้”
“เมื่อคืนเธอเป็นไข้” คนใจดีเอ่ยบอก พุดพิชญาเงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว ก่อนจะปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองว่า
“อ้อ คุณก็เลยให้แม่บ้านช่วยเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันใช่ไหมคะ”
หญิงสาวคิดวิเคราะห์และสรุปตามความเข้าใจของตัวเองเสร็จสรรพ ทว่าวินาทีต่อมาดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้นมาอีกหนกับคำตอบของชายหนุ่ม
“เปล่า...ฉันเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เช็ดตัวให้เธอเอง” คนบอกทำหน้าตายราวกับกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ขณะที่คนฟังหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย
“ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะคะ คุณเป็นผู้ชายมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันได้ยังไง เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
เสียงเล็กต่อว่าอย่างเหลืออด จ้องมองบุรุษหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาประณาม และนั่นทำให้คนถูกมองนึกฉุนขึ้นมาเหมือนกัน คนรึอุตส่าห์หวังดีแท้ ๆ ยังมามองเหมือนเขาเป็นพวกโรคจิตอีก ยายเด็กนี่!
“เธอกำลังต่อว่าผู้มีพระคุณของเธออยู่นะทิวลิป”
บอกเสียงดุ ๆ ด้วยความไม่พอใจ รับไม่ได้อย่างแรงกับสายตาประณามที่หญิงสาวส่งมา พุดพิชญากะพริบตาถี่ ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา
“แต่ว่าคุณก็ไม่ควร...เฮ้อ! คุณไม่ได้เห็นอะไรใช่ไหมคะ” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“เธอไม่ต้องเขินอายหรอก ฉันไม่ได้นึกพิศวาสรูปร่างอย่างเธอแน่นอนสบายใจได้ เพราะฉันไม่ชอบอะไรที่มัน เล็ก ๆ ไม่เต็มไม้เต็มมือ”