ใจคลั่งรัก(MPerg)

คำเตือนก่อนซื้อ!!!
นิยายเรื่องนี้มีความรุนแรงบางส่วน เช่น การหลอกล่อให้ดื่มของมึนเมาเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ การบังคับขืนใจโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอม(พระเอกดุมาก) รบกวนกดอ่านตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อ
. . . . . . . . .
ถ้ายังดื้อด้านไม่ยอมทำตามที่สั่ง...ฉันจะจับเธอมาเย็บผ้าแล้วถีบจักรแบบไม่หยุดตอนนี้เลย!!!

เรย์
เบื้องหน้าคือนักเรียน ม.ปลายชั้นปีสุดท้ายที่ต้องซ้ำชั้นเพราะสุขภาพอ่อนแอ (เหรอออ)เบื้องหลังคือทายาทมาเฟียทรงอิทธิพลที่อีกไม่นานจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งผู้นำรุ่นต่อไป

"ถ้าอยากให้น้องชายมีชีวิตรอด ทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างซะ!!! "

ไวท์
เพราะต้องการช่วยน้องชายผู้หลงผิด เธอจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้น้องรอดชีวิตจากเงื้อมือมาเฟียร้าย เรื่องทุกอย่างจะไม่เลวร้ายถ้าวันนั้น คนที่ลากเธอขึ้นเตียงไปปู้ยี่ปู้ยำจะไม่ใช่...

"ปล่อยตัวน้องชายผมนะ...แล้วผมจะยอมทำตามทุกอย่างที่คุณต้องการ"

เนื้อหาบางส่วน

“คิดถึงจนต้องมาหาถึงห้องเลยเหรอ”

เจ้าหนี้สุดเถื่อนหรือธรณิศวร์ยียวนคนตัวเล็กตรงหน้า ในเช้าวันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบใบหน้าหวานนั้น ข้าวของในห้องนอนกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ทันใด

“ไม่ใช่นะ!”

ร่างเล็กร้องปฏิเสธเสียงดังตอบโต้ จนรู้สึกว่าลำคอของตนแสบร้อนไปหมด การเผชิญหน้ากับธรณิศวร์เป็นการสิ้นเปลืองพลังชีวิตที่สุดตั้งแต่เกิดมา

“งั้นเหรอ?...แล้วมาทำไมล่ะ”

คนตัวโตยังไม่วายก่อกวนอารมณ์คนหน้าหวานให้ขุ่นมัวขึ้นไปอีก ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์หนุ่มถึงมาอยู่หน้าห้องสุดหรูนี้ได้ แต่เพราะทั้งหมดนั้นเป็นแผนการที่เขาวางไว้แต่แรกแล้วต่างหาก เพราะรู้ว่าญาณากรเป็นใครจึงไม่จำเป็นต้องออกแรงล่าให้เสียเวลา แค่ไหว้วานคนรู้จักเล็กน้อยเท่านั้น เรื่องยุ่งยากก็กลับกลายเป็นง่ายดาย

“แค่มาตามเพราะเห็นว่าคุณไม่เข้าเรียนสักที แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วผมก็จะกลับ!”

“แหม…เรื่องหนี้ก็ยังไม่จ่าย ซ้ำยังย้ายที่อยู่เพื่อหนีหนี้ คิดเหรอว่าจะให้ออกจากที่นี้ไปแบบง่าย ๆ”

“แต่ผมก็เสียความบริสุทธิ์ให้คุณไปแล้วนี่นา” แม้จะไม่อยากเอาข้ออ้างนี้มาใช้เท่าไหร่ แต่เมื่อเป็นเรื่องที่เธอจะต้องใช้เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียเปรียบอีก จึงตัดสินใจยกมันขึ้นมาใช้ซะอย่างงั้น

“คิดว่าความบริสุทธิ์ของตัวเองมีค่าขนาดนั้นเหรอครับอาจารย์”
ร่างสูงเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีคุกคาม คนตัวเล็กได้แต่เดินถอยหนีจนแผ่นหลังติดชิดกับผนังห้องอย่างหมดทางหลีกเลี่ยง ท่อนแขนแข็งแรงทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาคร่อมร่างเล็กเพื่อกักตัว

“ธรณิศวร์หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ญาณากรคิดว่าตำแหน่งของตนเองจะสามารถทำให้ลูกศิษย์คนนี้ หยุดทำอันตรายต่อตนเองได้

“กลัวลืมชื่อฉันหรือไง”

“ถอยออกไปนะ! ไม่อย่างงั้นผมจะร้องให้คนมาช่วย”

“ฮ่าฮ่า…อย่างงั้นเหรอ เธอคงไม่รู้ว่าหมดทั้งชั้นนี้ ฉันเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว เพราะฉะนั้นต่อให้เธอแหกปากร้องจนกล่องเสียงพัง ก็คงไม่มีใครมาช่วยได้หรอก!”

“…”

“คิดจะหนีจากฉันคงไม่ง่ายเหมือนอย่างที่ผ่านมา และอีกอย่างอาจารย์ก็หนีหนี้ซะด้วย ยังไงก็คงต้องชดใช้ค่าเสียหายก้อนใหญ่ด้วยนะ”