สื่อร้ายสัมผัสรัก

คำเตือนก่อนซื้อ!!!
นิยายเรื่องนี้มีฉากรุนแรง เช่น ฉากที่พระเอกใช้กำลังบังคับนางเอกโดยที่ไม่ได้ยินยอม(พระเอกกินดุมาก!) เพราะฉะนั้นกดอ่านตัวอย่างก่อนซื้อนะคะ
. . . . . . . . .
กนต์รพี (เฟย์)
กนต์รพีนายตำรวจหนุ่มผู้ทำงานด้วยความซื่อตรงในอาชีพ มีปมอดีตฝังใจหลังจากมารดาเสียชีวิตในคืนหนึ่ง เพราะคำโกหกของเด็กสาวผู้ที่เขาให้ความเอ็นดูเหมือนน้องสาว จึงทำให้เขาเกลียดเธออย่างไม่อาจให้อภัยได้ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีทางญาติดีกับเธอเด็ดขาด เขาเลือกที่จะหนีหน้าเธอโดยการพาตัวเองไปทำงานยังที่ไกลแสนไกล สุดท้ายโชคชะตากลับเล่นตลกเมื่อต้องมาเจอหน้าเธออีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ฉันใจร้ายกว่าที่เธอคิด วันนี้ฉันจะเล่นให้เธอพังยับคามือฉันเลย! "

ณัฐยา (ตาว)
ณัฐยานางแบบสาวดาวรุ่งอนาคตไกล ในวัยเด็กของเธอถูกค้นพบโดยบังเอิญว่าตนเองมีดวงตาที่มองเห็นสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติได้ ทุกคนตราหน้าว่าเธอเป็นเด็กโกหกหลอกลวงจนถูกคนที่เธอคิดเกินเลยคำว่าพี่ชายเกลียดจนเข้ากระดูกดำ มันจึงทำให้เธอไม่เคยคิดว่าเป็นของขวัญจากสวรรค์เลยสักนิด แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเธอได้มาข้องเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องสุดโหด หญิงสาวจะทำเช่นไรเมื่อชายหนุ่มที่หนีหายไปจากชีวิตของเธอกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้ง

"ถ้าไม่แต่งงานด้วยก็อย่ามาทำแบบนี้...ฮึก! "

. . . . . . . . . . .

*เนื้อหาบางส่วน*

ณัฐยายกมือขึ้นคลึงขมับตนเอง หลังตื่นนอนมาก็ปวดหัวราวกับว่ามันจะระเบิด เธอยังคงไม่ได้สังเกตถึงสิ่งรอบข้างที่เปลี่ยนแปลงไปไม่คุ้นตา

“หนวกหูชะมัด” เสียงเข้มกล่าวขึ้นมาอย่างดุ ๆ เหมือนว่ากล่าวเพราะรบกวนการนอนของตน

‘อย่าบอกนะว่า…’
เธอหันไปมองเจ้าของเสียงเข้มคุ้นหูช้า ๆ แล้วต้องตกใจสุดขีดเมื่อเป็นกนต์รพี คนตัวเล็กไม่รอให้อีกฝ่ายได้ กระโจนมาบีบคอเธอให้ตาย ตอนเขาที่ตื่นขึ้นมาเต็มสองตาแน่ ๆ ณัฐยาขยับกายอย่างแผ่วเบาลุกหนีออกจากการใกล้ชิดของคนตัวโตอย่างรวดเร็ว ทั้งยังไม่ดูด้วยซ้ำว่าการแต่งกายของตนเองก็แปลกไป ไม่ใช่ชุดเดิมที่เธอเคยสวมใส่เมื่อคืน

‘เจ็บชะมัด’ ณัฐยาเอ่ยในใจอีกครั้งเมื่อก้าวเดินจากเตียงลงมาแค่สามก้าวเท่านั้น ก่อนที่ขาจะอ่อนแรงและล้มลงในที่สุด

“ทำตัวอวดเก่ง” กนต์รพีเอ่ยออกมาเมื่อเห็นสภาพของคนที่กำลังเตรียมตัวจะหนี

“น้องตาวไม่ได้อวดเก่งเลยค่ะ”

“ฉันเป็นลูกคนสุดท้องไม่มีน้องสาว เพราะฉะนั้นไม่ต้องแทนตัวเองว่าน้อง…ฟังแล้วจะอ้วก!”

“ค่ะ” เธอตอบรับสั้น ๆ พร้อมดวงตากลมโตทั้งสองข้างคลอด้วยน้ำตาขึ้นมา

“เลิกทำตัวสำออย”

“…”

ณัฐยาไม่ได้ตอบโต้เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโมโหไปมากกว่านี้ จึงทำได้แค่ก้มหน้าและกัดริมฝีปากที่สั่นระริกของตนเองเอาไว้ ใบหน้าสวยหวานหันไปเจอชุดเดรสสีดำเว้าหลังเซ็กซี่ และชุดชั้นในลูกไม้แสนน่ารักร่วงหล่นอยู่บนพื้น ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้แล้วว่าเมื่อคืนเธอกับพี่เฟย์ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ไม่อย่างงั้นเธอคงไม่รู้สึกเจ็บตรงส่วนกลางของร่างกาย

คนตัวเล็กก้มหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย โดยไม่ได้มองหน้าคนหล่อเหลาเลยสักนิด จนเมื่อเก็บทุกชิ้นส่วนครบหมดแล้ว ก็สอดส่องสายตามองหาห้องมิดชิด ที่เหมาะแก่การเปลี่ยนเสื้อผ้าคืนเจ้าของทันที

“จะเปลี่ยนชุดนั้นไปอ่อยใครเหรอไง?” เขาตั้งคำถามเมื่อเห็นเธอกำลังใช้สายตากลมโตมองหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยท่าทางราวกับว่าอยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“เอ่อ…” เธอหน้าแดงเมื่อนึกถึงสภาพไม่เรียบร้อยของตนเอง

“ได้กันแล้วไม่ต้องมาทำเป็นอายหรอก…ฉันไม่ถือ” เขากล่าวอย่างยียวนพร้อมยักไหล่ไม่สนใจ

“พี่เฟย์ไม่ถือแต่ตาวถือนี่คะ!”

“เธอเสนอตัวให้ฉันเองนะเมื่อคืน” เขาทวนความจำที่ไม่น่าจดจำเมื่อคืนให้เธอฟังซ้ำอีกรอบ

“ไม่ได้เสนอตัวเลยสักนิดเพราะว่า…”

“เพราะอะไรล่ะ?” กนต์รพีถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเธอนิ่งไป

“จะยังไงก็แล้วแต่ พี่เฟย์ต้องลืมเรื่องเมื่อคืนไปเลยนะ” เมื่อให้คำตอบกับเขาไม่ได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องสรรหาคำสวยหรูมาพูด ให้ตัวเองได้อายไปมากกว่านี้หรอก

“คิดว่าฉันอยากจำหรือยังไง แค่นึกถึงก็พะอืดพะอมแล้ว ที่ต้องใช้ร่างกายของตัวฉันเองบำบัดความใคร่ให้เธอ”

ณัฐยารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของเขา ที่พยายามพูดเพื่อให้เธอรู้สึกเจ็บอยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส แน่นอนว่าเธอจะไม่เข้าใกล้กนต์รพีอีก หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ต้องพูดคุยก็จะคุยให้น้อยและมองหน้าให้น้อยที่สุดแล้วกัน

“ตาวก็เสียดายที่ดันมาใช้ความใคร่กับพี่คนเดียว”

“แล้วไง? ทั้งที่เมื่อคืนมาเสนอตัวให้ฉันราวกับผู้หญิงราคาถูก!!!” เขาประชดออกไป แน่นอน…เขารู้ว่าเธอบริสุทธิ์

“ใช่!! เพราะกับคนอื่นเร้าใจกว่าเยอะ แถมพี่เฟย์ยังไม่สามารถทำให้ตาวจดจำลีลาของพี่ได้เลยสักนิด”

ณัฐยากล่าวอย่างเหลืออดโดยไม่ได้ไตร่ตรองเลยว่า คำพูดนั้นจะนำอันตรายมาสู่ตนเองได้ในไม่ช้า เพราะคิดแค่ว่าอยากจะให้กนต์รพีโดนคำพูดจนรู้สึกเจ็บปวดใจเหมือนเธอบ้างเท่านั้น แต่เธอคงลืมไปว่าสำหรับตัวเธอแล้ว ไม่ได้มีความสำคัญอะไรในชีวิตของเขามาแต่แรก

“เหอะ…เก่งมากแล้วก็กล้ามากที่ปากดีกับฉันในตอนนี้”

คนตัวโตลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะก้าวขาแกร่งเข้าประชิดเด็กเลี้ยงแกะ ทำให้เธอต้องถอยจนแผ่นหลังขาวเนียนชิดติดผนังอย่างหาทางหนีไม่ได้ ณัฐยาเบี่ยงใบหน้าเรียวของตนไปด้านข้าง เพราะไม่อยากสบสายตากับอีกฝ่าย แต่กลายเป็นว่าเปิดโอกาสให้ใบหน้าคมสันก้มลงมาคลอเคลีย สูดดมความหอมหวานตรงซอกคอขาวอย่างง่ายดายกว่าเดิม

“อย่ามาทำแบบนี้นะ!”

เธอพยายามผลักคนตัวโตที่บัดนี้เปลี่ยนมาซุกไซ้ท้ายทอยแทน คนหน้าจิ้มลิ้มออกแรงทุบที่หน้าอกของอีกฝ่าย แต่เรี่ยวแรงของเธอน่ะหรือ จะสู้ผู้ชายร่างใหญ่โตของที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามแข็งแกร่งของเขาได้

“ฉันจะทำให้เธอจดจำลีลาของฉัน จนร้องขอชีวิตเลยล่ะ…ณัฐยา”

เขากล่าวเสียงเหี้ยมเกรียมออกมา เพราะโดนอีกฝ่ายพูดจาราวกับว่าลีลาของเขามันแค่เด็กอนุบาล จนทำให้เธอไม่สามารถจดจำลีลารักของเขาได้ ดังนั้นเขาก็มีวิธีคิดที่จะทำให้เธอจำแบบไม่ลืมอีกนานเลยทีเดียว