อาณาเขตหัวใจ

เหตุเพราะแม่อยากเห็นหน้าลูกสาวคนโตในรอบหกปี ประกอบกับเธอเพิ่งจะเลิกลากับว่าที่สามีในอนาคต 'มนิดา' จึงตัดสินใจเก็บกระเป๋ากลับบ้านตามคำชวนของน้องสาว และพบว่าอีตาเภสัชกรข้างบ้านนั่นช่างกวนประสาทกันซะเหลือเกิน

กรี๊ดดด~
"เฮ้ย! จะกรี๊ดทำไมเนี่ยคุณ หูผมจะแตกแล้วนะ"
"ขโม..."
"หยุด! หยุดกล่าวหากันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะฟ้องคุณข้อหาหมิ่นประมาทนะ" ชายหนุ่มที่เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าเคยเจอเขาที่ไหนสักที่ขู่ฟ่อ แล้วจัดการเสียบจอบขุดดินอันเท่าแขนลงกับพื้นด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"นายเป็นใคร"
"ผม?"
เจ้าของร่างสูงเลิกคิ้วเอ่ยเสียงเข้ม พร้อมทั้งชี้นิ้วเข้าหาตัวด้วยท่าทางยียวนกวนอวัยวะเบื้องล่าง จนคนมองกัดฟันกรอด
"ก็นายนั่นแหละ ที่ตรงนี้มันยังมีคนอื่นนอกจากนายกับฉันอีกหรือไง"
เขตคามยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อท่าทางและสีหน้าเหมือนพวกผู้หญิงขาเหวี่ยงเอาแต่ใจของคู่สนทนา ทำให้เธอดูน่ากลั่นแกล้งอยู่ไม่น้อย
ดวงตาคมกริบกวาดมองลักษณะการแต่งตัวของคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะสรุปเอาเองว่าบางทีเธออาจจะเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาหรือรุ่นพี่ในบริษัทที่มินตดาไปฝึกงานอยู่ก็เป็นได้
"ถ้าผมบอกคุณว่าผมเป็นเจ้าของบ้านล่ะ คุณจะเชื่อไหม"
"อย่ามาตลก นี่มันบ้านแม่ฉัน" มนิดาสวนกลับทันควัน
"แม่?"
"ใช่"
"น้าเดือน... เป็นแม่คุณเหรอ" ร่างสูงถามย้ำคล้ายเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เมื่อได้สังเกตใบหน้าของสาวเจ้าในระยะประชิด เธอเองก็มีส่วนคล้ายเดือนหยาดกับมินตดาอยู่มากทีเดียว
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันเป็นลูกสาวคนโตของคุณเดือนหยาดหรือน้าเดือนที่นายเรียกนั่นแหละ แล้วคราวนี้นายจะตอบมาได้หรือยังว่านายเป็นใคร แล้วมาทำอะไรในบ้านแม่ฉัน"
"ทำสวน" เขตคามตอบ
"นายเป็นคนสวนเหรอ"
เภสัชกรหนุ่มมองสำรวจเสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงยีนขาดๆ ที่ตนสวมอยู่อย่างจนใจ และแอบลอบยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงเสียงโหวกเหวกโวยวายของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อครั้งวันวาน
"มั้ง"