ข้าคือฮูหยินเอกของตัวร้ายในนิยาย เล่ม 3 [ย้อนเวลา]

“คิดจะรับนางมาเป็นพระชายาเอกแทนหม่อมชั้นหรือเปล่าเพคะ” ไป๋ลู่ถามเสียงนิ่งแฝงความกดดัน เธอดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของท่านอ๋อง ท่านอ๋องยอมคลายกอดแต่ไม่ยอมให้เธอถอยห่างจากพระองค์นัก

“ไม่!” หรงเสวี่ยทรงปฏิเสธเสียงหนักแน่น

“ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ว่าคนทั่วเมืองหลวงพูดกันให้ทั่วว่าหม่อมชั้นจะถูกเขี่ยทิ้งจากตำแหน่งพระชายาเอก อย่างที่ท่านว่า… หลิวมู่ฟานย่อมไม่มีทางยอมรับตำแหน่งชายารอง แล้วหากนางมาที่นี่ในฐานะพระชายาเอกล่ะเพคะ” ไป๋ลู่ถามย้ำ แม้จะมั่นใจกว่าครึ่งว่าท่านอ๋องจะเลือกเธอก็ตาม

“เราไม่มีวันทำเรื่องที่ผิดต่อเจ้าเช่นนั้นอย่างแน่นอน!” สุรเสียงหนักแน่นทำให้ไป๋ลู่ยิ้มออกมา ก่อนจะทำเป็นเชิดหน้าแกล้งกล่าวเสียงยียวน

“แหงล่ะเพคะ! คนอย่างหยวนฟางลู่นะหรือจะยอมถูกทิ้ง ถ้าข้าเห็นว่าผู้ชายของข้าไม่ซื่อสัตย์ต่อข้า ข้านี่ล่ะจะรีบชิงทิ้งเขาก่อนเลย สามีใหม่หาไม่ยาก สวยๆ และคารมดีแบบข้า หาสามีใหม่ได้ง่ายๆยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก ว๊ายยยย”

ทันทีที่ได้ยินพระชายาพูดจาน่าตีนัก หรงเสวี่ยก็ทรงรู้สึกมันเขี้ยวเสียจนต้องหาวิธีสั่งสอนนางให้รู้จักระวังคำพูดเสียบ้าง พระหัตถ์ใหญ่ดึงพระชายาตัวแสบลงบนที่นอนอย่างรวดเร็ว ทรงพลิกองค์คร่อมตัวนางไว้ แล้วจัดการฟาดพระหัตถ์ลงบนก้นกลมแรงๆหนึ่งที

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย!” ไป๋ลู่ร้องลั่น อ้าปากค้างตกใจที่อยู่ๆก็ถูกจับตี