ตรวนรักร้าย

หล่อนหยุดยืนนิ่งที่หน้าห้องอยู่นานเพื่อทำใจ​ สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกเพื่อเตรียมพร้อมเผชิญหน้า​ ก่อนที่มือเรียวจะค่อย​ ๆ​ ผลักบานประตูเข้าไป​ ภายในห้องนั้นเงียบงันและมืดสลัว​ แววตาคู่สวยกลอกไปมาอย่างงุนงง​ ติณณภพไปไหน​ ถามตัวเองพลางเดินไปทั่วห้องด้วยความแปลกใจ

ท่ามกลางความมืด​ การที่หล่อนกำลังเผลอ​จึงไม่ทันสังเกตว่ามีเงาใหญ่เคลื่อนกายทาบทับจากด้านหลัง​ มือแข็งราวคีมเหล็กรวบแขนสองข้างของหล่อนไพล่ไว้ข้างหลัง​ แล้วมัดเอาไว้ด้วยอะไรสักอย่าง

“หนีพี่ไปไหนมา ฮึ!”

เสียงกระซิบเข่นรอดไรฟัน​ แรงช้างม้าดันร่างระหงจนไปกระแทกเข้ากับแผ่นกระจกใสสูงจรดเพดาน​ มองออกไปเห็นทิวสวนที่ห่มคลุมด้วยความมืดดำ​ การที่หล่อนถูกมัดมือเอาไว้จึงทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้​ ถูกเขากดเอาไว้ด้วยกายแกร่งที่เบียดชิดอยู่ด้านหลัง​ หล่อนอึดอัดเมื่อเขาดันจนอกอิ่มแนบชิดอยู่กับแผ่นกระจก​ มือใหญ่ถลกชายกระโปรงสั้นขึ้นไปกองอยู่ที่เอว

“พี่ติณห์ ดะ​ เดี๋ยว​ เดี๋ยวค่ะ!”

หล่อนละล่ำละลัก​เสียงสั่น เมื่อมาถึงเขาก็จะไม่ให้หล่อนได้ตั้งตัว​ หากแต่เขาไม่ฟัง สองมือใหญ่บีบเคล้นฟอนเฟ้นลงบนก้นเด้ง​ ๆ​ ตามแรงอารมณ์​ ระบายความโกรธลงบนผิวกายสาวจนแดงเป็นจ้ำ​ หล่อนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดอยู่เหนือต้นคอ

“ไปไหนมา ไปกับใคร​ ถึงกลับเอาจนป่านนี้​ ฮึ!”

“พิมพ์!​ พิมพ์ไปซื้อของให้ลูกค่ะ​ แล้วก็​ ไป…ไปกินข้าวกับเพื่อนมาค่ะ”

“เพื่อน…เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย!”

“ผะ…ผู้ชายค่ะ”

หล่อนอยากรู้ปฏิกิริยาจึงโกหกหน้าตาย​ หารู้ไม่ว่ายิ่งกระตุ้นความหึงหวงในใจคนฟัง

“ทิ้งลูกไปหาผู้ชาย​ คืนนี้เธอตายแน่พิมพ์ลดา!”

แคว่ก!

หล่อนใจเต้นโครมครามเมื่อเสียงแพนตี้ลายลูกไม้ถูกฉีกขาดจากมือใหญ่​ เขาดึงทึ้งเศษผ้าออกจากกายสาวโยนไปอย่างไร้ทิศทาง​ หล่อนสัมผัสได้ถึงความแข็งขึงที่ดึงดันอยู่กับบั้นท้ายงอนงาม​ มือใหญ่สอดมาด้านหน้าแล้วออกแรงกระชากสาบเสื้ิอตัวสวยเต็มแรง

ปึ่ด!

กระดุมเม็ดเล็กขาดวิ่นกระเด็นไปคนละทิศละทาง​ เขาแหวกสาบเสื้อจนเปิดกว้าง​ มือใหญ่ล้วงควักสองเต้าอวบอิ่มออกมาจากบราตัวสวย​ ก่อนออกแรงบีบเคล้นรุนแรงหน่วงหนัก​ จนหล่อนต้องร้องออกมาเพื่อให้เขาปราณี

“โอ๊ย​ พี่ติณห์​ พิมพ์เจ็บ!”

“เจ็บมากมั้ย! แล้วการที่เธอไปกินข้าวกับผู้ชายใครเจ็บมากกว่ากัน!”

ได้ฟังดังนั้น​ เหมือนการสะกิดต่อมความอดทนให้พังทลาย

“แล้วการที่พี่ไม่กลับบ้าน​ ใครเจ็บมากกว่ากันคะ!”

หล่อนยอกย้อนน้ำเสียงขึงขัง​ นั่นยิ่งทำให้นิ้วหัวแม่มือที่หมุนคลึงอยู่กับปลายยอดอกลงน้ำหนักรุนแรงมากขึ้น​ หล่อนสะดุ้ง​ เมื่อเขาออกแรงกัดลงบนลำคอขาว​ ๆ​ ราวแวมไพร์ที่กำลังดูดเลือดหวาน​ ๆ​ จากเหยื่อที่ไร้ทางสู้

“พี่ติณห์! มันเจ็บ”