ของเล่นคนสวน

“ฉันชอบชุดชั้นในสีแดงของเธอเมื่อวานนะ วันนี้ล่ะใส่สีอะไร”
เขาถามและไม่รอคำตอบ กลับพยายามปลดเปลื้องทุกอย่างออกจนกระทั่งได้เห็นว่ามันเป็นสีดำทั้งสองชิ้น
“ถอดเสื้อผ้าออกให้ฉันสิ เรามีเวลากันทั้งคืน และฉันจะให้เธอได้พิสูจน์ความรักที่เธอมีให้อย่างเต็มที่ และไม่ต้องทำเหนียมอาย เพราะฉันรู้ว่าวันนี้เธอคอยฉันมาทั้งวันแล้ว”
“ไม่จริง ลิสาไม่ได้คอยพี่ถา ลิสาระแวงต่างหาก พี่ถาต้องการแบบนี้จากลิสา ลิสาก็จะให้ แต่ลิสาขออะไรสักอย่างได้มั้ยคะ”
“อ้อ ค่าบริการเหรอ”
หญิงสาวกัดฟันแน่นทำเป็นไม่เข้าใจว่าเขากำลังดูถูกแล้วเอ่ยต่อไปอย่างหนักแน่น
“พี่ถาอยู่ต่อจนกว่าจะได้พบคุณพ่อได้มั้ยคะ คุณพ่อคงอยากเจอและทำความเข้าใจกับพี่ถาสักครั้ง ถึงแม้ว่าพี่ถาไม่คิดจะกลับมาที่นี่เพราะว่าเกลียดลิสากับแม่มาก ลิสาก็เข้าใจและไม่ได้จะขอให้พี่อยู่ วันนึงเดี๋ยวพี่ถาก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง แต่ถ้าพี่กับคุณพ่อเคลียร์กันแล้วเชื่อเถอะค่ะว่านานไปพี่จะพบว่าชีวิตพี่เป็นอิสระโดยแท้จริงเพราะว่าไม่มีเรื่องให้ต้องข้องใจแล้ว คุณพ่อรักพี่ถามาก ลิสาเชื่อว่าพี่ถาก็ต้องรับรู้ได้ แต่แค่เพียงเพราะคุณพ่อมีความรักกับแม่ลิสาก็ไม่ได้หมายความว่าคุณพ่อจะรักพี่ถาน้อยลงเลยนะคะ”
“ฉันต้องบอกเธออีกกี่รอบว่าอย่าพูดเยอะ ฉันรำคาญจะตายห่าอยู่แล้ว”
“พี่ถารับปากสิคะว่าจะอยู่รอพบคุณพ่อ แล้วลิสาจะยอมเป็นของเล่นให้พี่ถา เมื่อไรหรือที่ไหนก็ตามที่พี่ต้องการ ลิสาก็จะตอบสนองให้”
“หึ เธอพูดแล้วนะลิสา”
อลิสาสะอึกเมื่อเขาตอกย้ำ แต่ใช่ หล่อนพูดไปแล้วคงกลืนกลับไปไม่ทัน