วิวาห์(เกือบ)ไม่ได้มาตรฐาน

มีเมียใครในโลกนี้บ้างที่พูดกับสามีตัวเองว่า อาจจะต้องรอถึงชาติหน้าถึงจะมีผู้ชายมาสนใจ

แล้วไอ้ที่นั่งหัวโด่นี่...ใคร ?!

จะมีก็แต่เมียที่เขานี่ หมั้นมา 4 ปี แต่งอีก 2 ปี แต่เขาไม่เคยแตะต้องแม้แต่ปลายผม

แล้วเขาก็ไม่อยากเชื่อว่าความสัมพันธ์มันกระชับขึ้นเพราะพาราเซตามอลไม่กี่เม็ด !

+++++


“ลืมหรือเปล่าว่าเราแต่งงานกันแล้ว”

เขาถามหน้าบึ้ง แต่เธอยังไม่เอะใจ

“ไม่ลืมค่ะ”

“ถ้าไม่ใช่ผม แล้วใครจะเป็นพ่อของลูกลี”

ษณาลีหายใจสะดุด หน้าที่แย้มยิ้มขำเมื่อครู่หุบฉับ

“คุณมัดนั่นแหละค่ะลืมหรือเปล่าคะว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร แล้วเราสองคนก็รู้ดีว่าเราแค่รอเวลา” หรือว่านี่มันถึงเวลาแล้ว เวลาที่เขาและเธอจะต้องเดินคนละทาง งั้นที่เขาบอกว่ามีเรื่องต้องคุยกัน คงเรื่องนี้สินะ

มรรษอยากรู้นักว่าในหัวเล็กๆ นี่คิดอะไรอยู่บ้าง อยากรู้ว่าเธอไม่เคยคิดว่าเขาเป็นสามีเลยหรือ มีใครในโลกนี้บ้างที่พูดกับสามีตัวเองว่า อาจจะต้องรอถึงชาติหน้าถึงจะมีผู้ชายมาสนใจ

แล้วไอ้ที่นั่งหัวโด่นี่...ใคร ?!

“ก็ถ้าลีจะมีลูก ก็ต้องผมคนเดียวที่จะให้ลีได้” นี่แหละเรื่องที่เขาอยากคุยกับเธอ

“คุณมัด ! เราไม่ได้รักกันนะคะ แล้วคนไม่ได้รักกันก็ไม่ควรมีลูกด้วยกัน อีกอย่างลียังไม่คิดจะมีลูกตอนนี้ด้วย” หญิงสาวกระเถิบถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

“ลีไม่ต้องการเป็นเมียด้วยเหตุผลเพราะคุณแม่ แค่ยอมแต่งเพื่อรอวันหย่านี่ลีก็ว่าลีทำเพื่อคุณแม่พอแล้วค่ะ ยิ่งคุณมัดไม่คิดกับลีแบบอื่นนอกจากเพื่อนร่วมบ้าน ถ้าคุณมัดยังไม่คิดเรื่องหย่า ลีก็ไม่รีบค่ะ แต่ลีขอร้อง เราอย่าพูดเรื่องนี้ต่อเลยค่ะ” เธอลุกขึ้นยืน “ลีขอตัวก่อนนะคะ”

มรรษคว้าตัวเธอไว้ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเลยเตียงเขากลับไปห้องตัวเอง

แรงรั้งทำให้ษณาลีแทบปลิวและหล่นปุลงมานั่งบนตักกว้าง แล้วเขาก็ตวัดกอดเอวคอดไว้

“คุณมัด !”

จริงๆ แล้วมรรษแค่อยากรั้งไว้ ไม่ได้คิดจะเอาเปรียบ แต่พอเห็นภรรยาหน้าแดงจัดก็ไม่คิดจะปล่อย

“ผมแค่อยากขอโอกาสให้เราสองคนมากกว่าเดิม สองปีกว่านี่ถือว่าลืมมันไปก่อน ย่อเหลือตอนแต่งงานกับช่วงที่เราดีต่อกัน เดตกัน นับเป็นการเริ่มต้นใหม่ แล้วพัฒนาไปเป็นครอบครัวเดียวกันแบบจริงๆ”

มันเป็นคำบอกเล่า คำสั่งหรืออะไรดีล่ะ แต่มันไม่ใช่คำขอสักนิด

“จะจีบลีเหรอคะ”

“แต่งกันแล้ว ทำไมต้องจีบอีก”

“ตอนแต่งไม่ได้รักค่ะ เผื่อคุณมัดลืม แล้วถ้าคิดจะให้ลีมีลูกกับคุณ ต้องทำให้ลีรักคุณก่อน” หญิงสาวพูดอย่างเป็นต่อ ทำให้เธอรักไม่ได้เธอไม่ยอมมีอะไรด้วยหรอก

“ผมนึกว่าลีรักผมแล้วซะอีก”

มือที่กุมไว้คลึงไปบนนิ้วซ้ายที่มีแหวนแต่งงานวงเล็กสวมอยู่ เธอจะชักมือกลับเขาก็จับไว้

“หลงตัวเองไปหรือเปล่าคะ” เธอค้อนเข้าให้

“แล้วผมไม่น่าหลง ?”

“ถ้าแค่หน้าตาก็น่าหลงอยู่หรอกค่ะ แต่น่า ‘รัก’ ยังอีกห่างไกลค่ะ” หญิงสาวหัวเราะคิก อยากทำลายความมั่นหน้าของเขา จริงอยู่ เขาหล่อ รวย สมาร์ต ขาดแค่ความน่ารัก ยังหรอก เธอยังไม่รักเขาง่ายๆ แน่

+++

ฝาก หนูลีกับพี่มัด ด้วยนะคะ ^_^