รอยที่ไม่ลบ

“โลกกลมนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะได้มาเจอกันอีก”
เขาพึมพำขณะที่หญิงสาวเหยียดยิ้มนิดๆ
“ผิดกับดิฉัน คิดเสมอว่าเราต้องเจอกันจนได้ไม่เร็วก็ช้า”
เขาเลิกคิ้วอย่างฉงน ขณะที่หญิงสาวยิ้มบางๆ ท่าทางเธอดุจลืมเรื่องราวที่เคยมีในอดีต หล่อนยังยิ้มได้แน่ะเมื่อประจันหน้ากับเขาตรงๆ
“คนมีหนี้ก็ต้องเจอเจ้าหนี้ทวงหนี้วันยังค่ำ ไม่เร็วก็ช้า”

‘นังแม่มดแสนสวย’
คือสมญานามที่เขาตั้งให้เจ้าหล่อน ซึ่งหล่อนก็ยิ้มรับกับสมญานามนี้อย่างไม่ไหวหวั่น
หล่อนไม่เคยแคร์ด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้น
สิ่งที่หล่อนห่วงอย่างเดียวคือฐานะความมั่นคงของเงินตรา

เขาคิดว่าหล่อนน่าอยู่ใช้ชีวิตเหลวแหลกที่โน่น ไม่ควรกลับมาที่นี่และให้เขารับรู้เรื่องใดๆ ก็ตามอีก
จิตใจที่สงบนิ่งของเขาถูกกวนให้เป็นตะกอนขุ่นขึ้นมาในทันที

“ไปให้พ้น! นังแม่มดบ้า ไปลงนรกขุมไหนก็ไป๊ อย่ามาหลอกหลอนกันเลย”