คุณแม่สมยอม

นิยายชุด ‘อุ่นไอสายใยแห่งรัก’ สามารถอ่านแยกได้ เนื้อเรื่องไม่ต่อเนื่องกันค่ะ
คุณแม่หลังหย่า (อคิระ+นิรชา) วางจำหน่ายแล้ว
คุณแม่สมยอม (กวินทร์+ลลิชา) วางจำหน่ายแล้ว
คุณพ่อจำยอม (ศรัณย์+พราวรุ้ง)
คุณพ่อจอมเถื่อน (กรัณย์+นับดาว)
.........................................................................
ลลิชา เวชสกุล น้องสาวคนเล็กจากพี่น้องทั้งสี่คน ที่ยอมรับข้อเสนอของ กวินทร์ โชตวานิช เจ้าของไร่ณัฐอรุณโดยการยอมมาอยู่กับเขาหนึ่งเดือนเพื่อ ‘ตั้งท้อง’
แม้เขาจะทำให้เธอเจ็บช้ำไปทั้งหัวใจทว่าเธอก็ยังรักเขา จนเขารู้สึกแปลกใจ
.........................................................................

“ก่อนอื่นฉันจะแนะนำเธออย่างเป็นทางการอีกครั้ง เธอจะได้จำไว้ฝังใจ หากเธอท้องขึ้นมาเมื่อไหร่ ลูกของเธอมีพ่อชื่อกวินทร์ โชตวานิช”
“ค่ะ พี่วินทร์” เธอเอ่ยตอบทันที ทว่าเขาส่ายหน้าไปมาพลางขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่ มันดูสนิทสนมกันเกินไป”
ลลิชาพยักหน้าอย่างเจียมตัว “งั้นเรียกว่าคุณวินทร์ก็ได้ค่ะ ฉันชื่อลลิชานะคะ คุณจะเรียกว่าลูกชิดก็ได้” เธอแนะนำตัวให้เขาฟังในขณะที่เขารู้จักเธอตั้งแต่ให้สายสืบไปสืบประวัติของเธอมาก่อนหน้านี้แล้ว
“รู้จักที่พักของเธอแล้วใช่ไหม อยู่ได้หรือไม่ได้เธอก็ต้องอยู่ เพราะฉันจะอนุญาตให้เธอขึ้นมาที่เรือนหลังใหญ่ได้ก็ต่อเมื่อเรียกให้เธอมานอนด้วย” ลลิชาแทบสะอึกเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นออกมาจากปากของเขา
ที่พักของตัวเองแม้จะเล็กเท่ารูหนู ไม่ต่างอะไรจากที่พักของคนงานในไร่ ดีหน่อยที่ละแวกนั้นมีเหล่าคนงานหญิงพอให้รู้สึกชื้นใจบ้าง เพราะมันห่างไกลจากเรือนไม้สักหลังใหญ่นี้พอสมควร ทว่าคำพูดไหนก็ไม่เจ็บใจเท่าที่เธอมีหน้าที่ขึ้นมาบนเรือนหลังใหญ่นี้เฉพาะแค่นอนกับเขา
คงไม่ต่างอะไรจากนางบำเรอ!
“ค่ะ” ใบหน้าที่สดใสเมื่อตอนมาถึงในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นหมองลงเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัดจนชายหนุ่มเริ่มมีรอยหยักยิ้มที่มุมปาก
“ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเธอจะต้องขึ้นมาหาฉันบนนี้ทุกคืน ถ้าครบหนึ่งเดือนแล้วฉันจะปล่อยเธอไป”
“แล้วถ้าครบหนึ่งเดือนแล้วฉันไม่ท้องล่ะคะ” เธอสวนขึ้นทันควันด้วยความสงสัย
“ฉันบอกแล้วว่าจะปล่อยเธอไป แต่ฉันรับรองว่าฉันทำเธอท้องแน่” เขาจ้องตาเธอนิ่งด้วยสายตาที่ยากคาดเดาจนลลิชาต้องหลบสายตาคู่นั้นแล้วก้มหน้างุด “ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ เธอห้ามสร้างความเดือดร้อนให้ฉัน ห้ามวุ่นวาย แล้วก็ห้ามเรียกร้องอะไรทั้งสิ้น มีหน้าที่ฟังคำสั่งของฉันเท่านั้น เข้าใจไหม”
“เข้าใจค่ะ” เธอตอบรับอย่างว่าง่ายจนเขาอดจะรู้สึกเหลือเชื่อแล้วก็แปลกใจอยู่ลึกๆ ไม่ได้
เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่ หากเธอไม่ได้กำลังเสแสร้งทำมารยาหญิงด้วยการทำตัวเองให้ดูซื่อๆ น่าสงสาร เธอก็คงจะโง่ที่ยอมเขาง่ายๆ แบบนี้