วันนั้นที่เคยรัก

จากคู่กัด กลายเป็นแอบรัก ฑิฐิทำให้สองคนไม่อาจยอมรับความรู้สึก แต่แล้วเพราะความพลั้งเผลอ ก่อเกิดเป็นโซ่ทอง มธุรดาจำต้องจากไป เพราะเขาคือคนรักของเพื่อน ส่วนเขาต้องเสียลูกและเมียไป จากความเข้าใจผิดถึงห้าปี
****************
“คุณแต่งงานแล้วเหรอ”
คนถูกถามชะงัก “เปล่าค่ะ ไม่ได้แต่ง”
“แต่คุณมีลูกสาว”
มธุรดากลืนก้อนสะอื้น รู้ว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ และรอให้เขามายืนตรงนี้ เพราะรอคอยวันนี้มาตลอดห้าปี เชื่อว่าตนเองทำใจได้แล้ว เข้มแข็งมากพอที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเอง
“ใช่ค่ะ ฉันมีลูกสาว” เธอตอบแล้วช้อนสายตามองอีกฝ่าย
“ผมไม่เข้าใจ ถ้าคุณมีลูกสาวแล้วจะไม่ได้แต่งงานได้ยังไง”
ดวงตาคู่สวยเรื่อด้วยน้ำ มันกำลังไหลเอ่อออกมา เธอรีบหันหนีแล้วปาดมันออก ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ
“ฉันท้องก่อนไปจากที่นี่ ลูกของฉันไม่มีพ่อหรอกค่ะ”
คนฟังชะงักดวงตาเบิกกว้างสีหน้าตื่นตระหนก เดินเข้ามาหาจับไหล่บางไว้ แววตาไหววูบ พูดอะไรออกมา มันทำให้เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว ไม่จริงใช่ไหม ใช่ไหม!
“คุณพูดอะไรออกมาดา เด็กคนนั้นคือลูกของผมใช่ไหม ใช่หรือเปล่า!” เมธาสิทธิ์ตะโกนถามลั่น
เธอสบตาอีกฝ่ายนิ่ง แล้วเม้มริมฝีปาก มือยกผลักดันให้กายออกห่าง เมธาสิทธิ์ยอมปล่อย
“ใช่... ม่านน้ำคือลูกของคุณ”