กามเทพพาล

‘สัญญากับบลูนะ...นะคะ...ไม่ว่าวันข้างจะเป็นยังไงพี่อาร์มก็จะไม่มีวันรักใครเท่าบลูอีกแล้ว’ ที่ต้องรบเร้าเอาคำมั่น ก็ด้วยรู้แก่ใจดีว่าสิ่งใดก็ตามที่พี่ชายรับปากออกมาแล้ว เขาจะหนักแน่นมั่นคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
‘แค่สัญญาลมปาก มันสำคัญนักหรือสำหรับบลู’
‘สำคัญสิคะ สำคัญที่สุด...’
จากนั้นเจ้าของเสียงอ่อยๆ ก็พาตนเองขึ้นมายึดครองเตียงนอนของเขาจนชายหนุ่มต้องระเห็จไปนอนที่โซฟาตลอดทั้งคืน
‘ตอนนี้บลูไม่เหลือใครอีกแล้ว บลูมีแค่พี่อาร์มคนเดียว’
เด็กหนอ...เด็ก...เขารำพึงในใจทั้งที่เลิกมองหล่อนเป็นเด็กมาแล้วนานนม
หล่อนหลับไปพร้อมกับคำมั่นสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะหล่อเลี้ยงความรู้สึกอันบอบช้ำให้ผ่านค่ำคืนแรกไปได้ แล้วในเช้าวันรุ่งขึ้นเจ้าตัวก็ทำให้เห็นจริงๆ ว่า ‘บลูมีแค่พี่อาร์มคนเดียว’ มันเป็นยังไง

****
****

มือบางสั่นระริกหยิบกางเกงชั้นในลูกไม้สีครีมบางเฉียบขึ้นมา เพียงแค่สอดปลายเท้าเข้าไปคนร้ายกาจก็ฉวยแย่งเอาไปแล้วเหวี่ยงทิ้งไปอีกทาง
“จะรีบใส่ไปไหน...ยังไม่หายคิดถึงเลย” เขาแสร้งทำเสียงออด สวมกอดร่างบางแล้วมือก็เริ่มยุ่มย่ามกับทรวงอกอวบตึงที่แทบจะชอกช้ำไปเพราะน้ำมือของตน
“...เพิ่งรู้นะคะว่าแบบนี้คือความคิดถึง นึกว่ามีแต่ความ...บ้าตัณหาอย่างเดียวเสียอีก”
“กับบลูพี่มีให้ทุกอารมณ์นั่นละ แล้วก็มีมากเสียด้วย”



*****
กามเทพพาล (รามรุจน์ - อวิกา) สิงหาคม 2564/2021

ขอบคุณทุกการสนับสนุน ทุกความคิดถึง และทุกความสนใจนะคะ
ด้วยรักมากมาย...จากเพราค่ะ