ตะวันมิสิ้นแสง

“ขอโทษด้วยค่ะ แต่ฉันเห็นจะต้องไปแล้วจริง ๆ” น้ำเสียงของเธอไม่มั่นคงนัก หลุบตาลงต่ำขณะขยับตัวจะเดินไปยังประตู เขาก็เคลื่อนตัวมาขวาง
“จะเล่นเกมที่ยากกว่านี้หรือไง”
“ฉันไม่ได้เล่นเกมอะไรทั้งนั้น ฉันแค่เผลอเข้ามาแล้วฉันก็จะออกไป” ถึงแม้จะมีช่องว่างพอที่จะเดินผ่านแต่ยลรดีรู้ว่าไม่พ้นมือเขาแน่
“อ้อ” เขามองจ้อง แต่แววกึ่งเยาะกึ่งขันก็ปรากฏอยู่ในดวงตา “แปลว่าคุณโฉบเข้ามาในห้องผมด้วยความบังเอิญสินะ แล้วตอนนี้ ก็ต้องการจะบินจากไปเพื่อที่จะทิ้งผมให้อยู่กับภาพที่คุณมานั่งลูบคลำ ราวกับลูบไล้เนื้อตัวผมเล่นสนุก ๆ อย่างนั้นรึ”
“คุณบุริศร์คะ ได้โปรดเถอะ” ยลรดีตีบตันไปทั้งลำคอ การที่จะต่อปากต่อคำกับเขาเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เธอจำเป็นจะต้องหลบหนีออกไปให้พ้นก่อนที่จะติดกับดักของตัวเอง ในยามนี้ เธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับบุริศร์หรือแสดงอารมณ์เข้าใส่เขา
ขาข้างหนึ่งขยับก้าวออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อจะให้ถึงประตูห้อง ยลรดีกลั้นลมหายใจไว้ เย็นเยือกไปทั้งตัวเมื่อเขาขยับแขนขึ้นรวบร่างเธอไว้ได้ชั่วพริบตาเดียว คลื่นแห่งความตกใจวิ่งเข้ากระทบตัวอย่างรุนแรงชนิดไม่คาดฝันในการกระทำของเขา และความมืดที่วูบเข้าตาทำให้เธอไม่อาจขยับตัวหนีไปไหนได้อีกเลย
ภายในห้องนอนที่ครอบคลุมอยู่ด้วยความมืด ยลรดีอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเขาใช้นิ้วพันผมตรงท้ายทอยแล้วดึงให้ใบหน้าเธอหงายขึ้น
“เมื่อคุณจับผีเสื้อได้ คุณจะต้องเด็ดปีกมันเสีย”
เสียงทุ้ม ๆ ของเขาดังขึ้นใกล้หูราวอาวุธที่พุ่งเข้าใส่ตัวเธอ
“ปล่อยฉันนะ” ยลรดีร้องออกมา แต่น้ำเสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ประหวั่นกับความต้องการของตัวเองที่ใคร่จะได้เอนอิงพิงอกเขาไว้ เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา แต่บุริศร์กลับใช้การบิดตัวของเธอให้เป็นประโยชน์ ด้วยการรั้งร่างเข้ามาหาอย่างง่ายดาย