ภรรยาบังเอิญรักษ์

#คำโปรย
ตู้มม!!! ปึ้งๆๆๆ!!!
เสียงปริศนาดังขึ้นหน้าเพนท์เฮ้าส์ตามด้วยเสียงเคาะประตูสนั่นหวั่นไหว
เฮนดริกชะงักกึก ตาคมเหลือบมองไปที่ประตูอย่างสงสัย
“ใครวะ?!”
เขาสบถออกมาด้วยความหัวเสียคว้าผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้หลวมๆก่อนจะหยิบปืนในลิ้นชักออกมาแล้วย่องเบาไปตามผนังซึ่งไม่ไกลจากประตูห้องนักปล่อยเวณิกานอนทุรนทุรายอยู่บนเตียง
“เปิดประตู! ไอ้เฮนดริก!” เสียงคำรามลอดผ่านเข้ามา
เงียบ
เฮนดริกยังคงนิ่งไม่ตอบโต้
“ไอ้เวร กูบอกให้มึงเปิดประตู” บุคคลปริศนาด้านนอกตะโกนอย่างเดือดดาล
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงกระสุนรัวหลายนัด
ประตูห้องพังลงเฮนดริกรีบวิ่งกลับไปหาเวณิกาทันที
ปืนนับสิบกระบอกเล็งมาที่เขาซึ่งยืนตะลึงอยู่อีกฟากหนึ่งของเตียงส่วนเวณิกากำลังนอนหายใจรวยริน
“พวกมึงเป็นใคร?!!” เขาถามพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัวอย่างหมดหนทางเห็นจำนวนผู้บุกรุกแล้วเริ่มใจฝ่อ
ชายแว่นดำสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มคนหนึ่งก้าวออกมาประชิดเตียงฝั่งตรงข้ามแล้วกระชากแว่นออกเผยใบหน้าหล่อเหลาล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลอมทอง นัยน์ตาสีฟ้าเข้ม สันจมูกโด่งรับกับใบหน้าคมคาย ริมฝีปากมีลักษณะเป็นกระจับเล็กน้อย มีรอยโกนหนวดและเคราจางๆ
“แกไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร” ชายแปลกหน้าจ้องมองเฮนดริกเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“แล้วมึงบุกมาพังบ้านกูทำห่าอะไร” เฮนดริกด่าอย่างเหลืออด
“อย่าปากมาก มึงรู้ดีว่ามึงกำลังทำอะไร”
‘เลนดอฟ’ กวาดตามองไปบนเตียงแว็บเดียวเห็นท่อนล่างของสาวนิรนามมีเพียงกระโปรงผ้าบางคลุมอยู่และกางเกงในถูกร่นลงไว้เหนือหัวเข่า มือแกร่งตลบผ้าห่มคลุมตัวให้หญิงสาว
“มึงมาเสือกเชี้ยไรนี่เมียกู!” เฮนดริกยังเถียงคอเป็นเอ็นไม่ลดละ
“แน่ใจเหรอว่าเมียมึง ไอ้แมงดา!” เลนดอฟกระชากปืนออกมาจากเสื้อสูทแล้วฟาดปากเฮนดริกเต็มแรงด้วยความโกรธจัด
พัวะ!
“แน่จริงมึงมาตัวต่อตัวกับกูอย่าหมาหมู่สิวะ!” เขาคลั่งเป็นหมาบ้าเมื่อปากเปื้อนเลือด
“คนอย่างมึงไม่ได้รับเกียรติขนาดนั้น” แขกผู้มาเยือนแสยะยิ้มมุมปาก
“มึงจะเอาไงหรือว่าตามมาเป็นหมาหวงก้าง”
พัวะ!
เลนดอฟฟาดปากคนพูดมากอีกรอบ
เฮนดริกไม่ทันตอบโต้ทำได้เพียงยกมือขึ้นเช็ดรอยเลือดตนเอง
“หนาว… หนาว... นีมหนาว”
เสียงคนตัวเล็กบนเตียงดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน ร่างแน่งน้อยสั่นเป็นลูกเจี๊ยบตกน้ำ แขนเรียวโอบกอดตัวเองแน่น
เลนดอฟเห็นดังนั้นจึงโน้มตัวลงไปบนเตียงช้อนร่างบางไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาไว้แนบอก เท้าใหญ่ก้าวยาวๆตรงไปยังหน้าประตู
“ปัดกวาดให้เรียบร้อย” น้ำเสียงเยือกเย็นกล่าวทิ้งท้ายกับลูกน้องก่อนอุ้มเวณิกาลับตาไป
“เฮ้ยย! มึงจะเอาเมียกูไปไหน เอาเมียกูกลับมาเดี๋ยวนี้!!” เฮนดริกเดือดพล่านแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนกักตัวไว้
“มึงปล่อยกู! ถุ้ย!!!” เฮนดริกถ่มน้ำลายใส่การ์ดที่จับตัวเองไว้
พัวะ!! พลั่ก!! ปึก!! ปัก!!
เฮนดริกโดนซ้อมปางตายร่างกายเขาบอบช้ำและโชกเลือดทั้งตัว
นัยน์ตาสีเทามองตามหลายฝีเท้าที่พากันเดินออกไปอย่างเคียดแค้น!