กลรักนางโลม

บนโลกหล้าหาใดยั่งยืนยง
ฤดูกาลคงหมุนวนบ่หยุดยั้ง
รักโลภโกรธหลงคือตัณหา
ผู้ใดเล่าครองคู่นิรันดร์ได้
แม้ฟ้าดินบ่หาญกล้าเป็นสักขี
สุรานารีเพียงปลดเปลื้องให้ทุกข์คลาย
ตราบใดที่ชีวาบ่วางวาย
มหานทีมิอาจดับไฟอารมณ์

“ศิษย์พี่ แท้จริงแล้ว... ข้าไม่เคยเสียดายพรหมจารีย์ที่มอบให้ท่านเลยสักนิด ข้ายังจดจำความหวานชื่นในค่ำคืนนั้นได้ดี ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าไม่อาจลืมเลือนท่านได้แม้สักวัน ข้าเพียงต้องการชำระหนี้รักลวงของเรา และท่านควรได้รับบทเรียนจากการกล่าวคำสัญญาพล่อยๆ”
หญิงสาวเดินไปยืนข้างริมหน้าต่าง นางหันมามองเยี่ยนไป๋หลงอีกครั้ง ก่อนที่ร่างบางจะกระโดดออกไป อำพรางกายด้วยแมกไม้และม่านหม่นแห่งราตรี
“เดี๋ยว! หรงเอ๋อร์...”
สุ้มเสียงแหบโหยที่ดังแผ่วเบาราวเสียงกระซิบของชายหนุ่ม ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งสตรีใจเด็ดอย่างเช่นฮัวฝูหรงเอาไว้ได้
เยี่ยนไป๋หลงหลับตาลง ปิดกั้นความอ่อนแอไม่ไหลออกมาทางดวงตา ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานที่บั่นทอนร่างกายตอนนี้ เทียบไม่ได้กับอาการบาดเจ็บในหัวใจ