เกมแค้น ซ่อนสายใยรัก

เธอและเขากำลังจะแต่งงานกันในไม่ช้า แต่ความฝันในการสร้างครอบครัวกลับต้องพังลงเมื่อความลับซึ่งถูกเก็บซ่อนไม่ให้เธอรับรู้ถึงตัวตนของคนที่ทำร้ายมารดาจนกลายเป็นคน 'บ้า' ถูกใครบางคนเปิดเผย เธอจึงแก้แค้นผู้หญิงคนนั้นให้สาสมกับความผิดที่เคยก่อไว้
แต่กลับมีใครบางคนในเงามืดกำลังชักใยบงการให้เธอเดินไปตามแผนการที่วางไว้เพื่อทำให้ 'ชายคนนั้น' เจ็บเจียนตายเหมือนยังที่ตัวเคยได้รับ
ความลับ ความแค้น อดีตที่เลวร้าย และคนในเงามืดกำลังจะถูกเฉลย ติดตามในเรื่อง 'เกมแค้น ซ่อนสายใยรัก' ด้วยนะคะ


“คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าเคยทำอะไรแม่ฉันไว้” โสพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ เมื่อภาพแม่ลอยขึ้นมาบนหัว เธอแทบอยากจะกระชากนิลนาตขึ้นมา ต่อยหน้าสวย ๆ ของเธอให้มีรอยแผลเป็นให้รู้แล้วรู้รอด
“คุณพูดถึงอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ”หญิงสาวจ้องตาโตพร้อมทำหน้ามึนงง แต่ภายในใจกลับกระตุกสั่น รู้สึกเหมือนกับบางอย่างที่ไม่ดีกำลังจะคืบคลานเข้ามาหา
“ผ่านมาไม่กี่ปีเอง ความจำสั้นไปแล้วเหรอคะ” โสภิตายิ้ม แต่คนมองกลับรู้สึกเย็บวาบไปทั่วสันหลัง “ก็คุณที่ทำให้แม่ฉันต้องกลายเป็นคนบ้าไงคะ พอจะจำอะไรขึ้นมาได้รึยัง” โสยิ้มถาม แต่ในใจแทบอยากจะจัดการนิลนาตเสียตรงนี้ แต่เธอไม่ใช่คนโง่ แค่ตบตีมันจะทำให้คนอย่าง
นิลนาตสำนึกอะไรได้
“นี่คุณ ใครเป็นคนบอกคุณ ไอ้เพลิงเหรอ”

*********************************************
“จำฉันได้รึเปล่าคะ คุณหญิงปานเดือน” น้ำเสียงกดต่ำ ดวงตาจ้องลึกเข้าไปในแววตาคุณหญิง รอยยิ้มร้ายระบายบนใบหน้าสวยของหญิงสาว คนถูกถามสั่นแรงขึ้น เริ่มได้ยินเสียงสะอื้นบางเบาในลำคอ พยายามแกะมือผู้มาเยือนออก ฉันคนนี้ที่เคยแย่งความรักท่านฉัตรชัย สามีคุณ ไปจากลูกสาวและตัวคุณหญิงไงคะ
“ปะ ปะ ปล่อยฉันนะ” คุณหญิงปานเดือนพูดเสียงตะกุกตะกักสั่นแรง แววตาไหวระริกด้วยความกลัวหวาดระแวง
“โธ่ ทำไมต้องทำเป็นกลัวฉันขนาดนี้ด้วยคะ อย่างน้อยเราก็เคยมีสามีคนเดียวกันนะคะ” นิลนาตส่ายหน้าช้า ๆ ทำหน้าเศร้า แต่ไม่นานหญิงสาวเผยยิ้มเยาะหยัน ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยแรงริษยาและความชิงชัง

*********************************************
“นี่คุณ ใครอนุญาตให้เข้าห้องคนอื่น ไม่มีมารยาท” หญิงสาวแวดเสียงสั่น แต่คนไม่ชอบใจกับข่าวของเธอในเช้านี้กลับไม่สนใจ เดินดุ่ม ๆ เข้าหาคนตัวเล็กไร้คำพูดคำจา “คุณหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” โสภิตาชี้นิ้วสั่งเพลิงให้หยุดด้วยเสียงอันดังแต่กลับไม่เป็นผล เธอไม่อาจห้ามอะไรชายคนนี้ได้เลย
เพลิงเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าโสภิตาโดยมีโต๊ะกั้นกลางพวกเขาอยู่ นัยน์ตาสีดำขลับเศร้าสร้อยไร้ชีวิตชีวาจ้องมองหญิงสาว หากกลืนกินเธอเข้าไปได้เขาคงไม่ลังเลที่จะทำ
“ทำไมโสทำแบบนี้” เขาถามเสียงเศร้าทว่าดุดัน
“ถ้าเป็นเรื่องข่าวเมื่อเช้า ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย”
“โสไม่คิดถึงความรู้สึกพี่บ้างเลยเหรอ” ชายหนุ่มตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“ระหว่างเรามันจบลงแล้ว คุณทำใจเถอะ” โสทำใจแข็งพูดกับชายหนุ่ม เธอเบี่ยงหน้าหลบสายตาคู่คม
“พี่ไม่เคยบอกหรือตกลงว่าเราจบกัน โสพูดเองเออเองคนเดียว” ชายหนุ่มตัดพ้อ แววตาเหม่นเศร้าแต่ใบหน้าคมหล่อกลับราบเรียบ เขาเดินอ้อมโต๊ะเข้าใกล้เจ้าของห้อง ด้วยความที่เธอจะลุกหนีแต่กลับไม่ทันเพราะคนร่างใหญ่กักตัวไว้ภายใต้แขนแกร่ง ใบหน้าโน้มเข้าหาจนปลายจมูกชนกัน