จับฉันให้ได้สิ ถ้านายแน่จริง

“คิดว่าผมจะปล่อยคุณไปง่าย ๆ เลยหรือ”

บัดนั้น ใบหน้าซีดขาว กุญแจมือถูกกุมบนข้อมือของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ ส่วนอีกด้านกฤษณะก็คล้องไว้ที่ปลายเตียง

“นี่ เอากุญแจมือมาคล้องฉันไว้ทำไม”

“กักขังคุณไง คุณพร้อมจะไม่เซ็นสัญญา แต่กลับจะไปหาเพื่อนฝรั่งมาช่วยแต่งงาน มันทำให้ผมหงุดหงิด” ดวงตาของเขาเป็นประกายกร้าว

“อีตาบ้า” น้ำตวาดเสียงดัง “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“พ่อของคุณต้องการให้พวกเราแต่งงานกันใจแทบขาด คงไม่ว่าอะไรหรอกถ้ารู้ว่าคุณอยู่บนคอนโดของผม เอาล่ะเรามาคุยเรื่องสัญญากันหน่อยไหม ทำไมคุณถึงไม่ยอมเซ็น”

“เพราะฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ”

“เพราะอะไรกัน มีผู้หญิงตั้งมากมายรายล้อมผม คุณอยากได้อะไรล่ะ กระเป๋าแบรนเนมส์ สร้อยเพชร หรือว่ารถสักคัน ผมยินดีจ่ายให้คุณ เพื่อให้คุณยอมลงนามในสัญญา”

“อยากรู้เหรอ งั้นก็ช่วยมาใกล้ ๆ หน่อยสิ”

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน บอกตามตรงเขาไม่เชื่อใจน้ำเลยแม้แต่น้อย

“ถ้าคุณอยากรู้ว่าเพราะอะไร ฉันถึงได้ไม่อยากแต่งงานก็เอียงหูมาสิ”

กฤษณะขยับปลายเท้าเข้าไปใกล้ ๆ จนถึงจังหวะหนึ่งที่น้ำกำหมัดแน่นต่อยเขาจะกะเอาให้เลือดกบปาก แต่พอดีชายหนุ่มหันหน้าหนีทัน จากนั้นเธอขึ้นยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าไปถึงทรวงใน (ไม่โดนกล่องดวงใจ เพราะว่ากฤษณะระวังตัวอยู่แล้ว)

“เพราะฉันชังน้ำหน้าคุณยังไงล่ะ”