เหตุใดข้าจึงกลายเป็นชายบำเรอของประมุขพรรคมาร

เด็กหนุ่มวัย 17 ปีที่ตัวเล็กจนดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง ถูกครอบครัวขายให้กับนายหน้าตลาดค้าทาส แต่ยืนแสดงตัวอยู่นานก็ไม่เห็นมีผู้ใดต้องการเขาสักคนเดียว
‘ไม่เป็นที่ต้องการ’ คำๆ นี้ทำให้เขารู้สึกไร้ค่า ทว่าก่อนสิ้นสุดการประมูลก็มีหญิงร่างท้วมผู้หนึ่งบอกว่าจะซื้อเขา แต่ใครจะคิดกันเล่า ว่าบุรุษเช่นเขา ต้องไปทำหน้าที่ประหนึ่งนางโลม และต้องศึกษาตำรากามกิจกับบุรุษ!!!

“ให้ข้าทดลองหาจุดเสียวกระสันของท่านอาจารย์บ้างดีหรือไม่”
หยูหมิงเอ่ยถามหลังจากที่ถูกคลายพันธนาการต่างๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทว่าคำถามดังกล่าวทำให้ชายหนุ่มนึกอยากจับเจ้าเด็กนี่ไปมัดอีกรอบ
“อย่าได้บังอาจคิดเช่นนั้นกับข้าเด็ดขาด”
มาถามได้ว่าดีหรือไม่? ดีกับผีน่ะสิ! เขาไม่จำเป็นต้องให้ใครมาหาจุดเสียวด้านหลังให้ ในเมื่อมันไม่ได้ถูกใช้งาน
“เหตุใดจึงไม่ได้ ข้าเป็นศิษย์นะ ท่านบอกเองว่าจะสอนให้ข้าเป็นฝ่ายรุก จะกลับคำอย่างนั้นหรือ”
“เฮ้อ! หยูหมิง ข้าขอบอกกับเจ้าตรงๆ ก็แล้วกัน ว่าร่างกายของเจ้าไม่สามารถเป็นฝ่ายรุกได้หรอก ทั้งอ้อนแอ้นอรชน หน้าตาก็คล้ายสาวน้อย ผิวกายขาวไปถึงส่วนลับ เจ้าเป็นที่นิยมสำหรับฝ่ายรับมากกว่า”
“อย่างน้อยก็ให้ข้าได้ทดลองก่อนไม่ได้หรือขอรับ”
เด็กน้อยหน้าแฉล้มยังคงไม่ยอมแพ้ วอนขอให้ตัวเองได้ทดลองดูบ้าง แล้วเขาซึ่งเป็นอาจารย์ จะปฏิเสธได้เช่นไร
แม้ใบหน้าจะดูเอาจริงเอาจังจนถึงขั้นเหี้ยมโหด ไม่ค่อยมีรอยยิ้มให้ใคร ยามสอนเรื่องราวเหล่านี้ให้เด็กๆ ก็พูดเพียงไม่กี่คำ แต่พอเห็นความกระตือรือร้นของหยูหมิง ก็อดทำให้เขาใจอ่อนไม่ได้
“หากเจ้าทำให้ข้ารู้สึกดีในครั้งนี้ไม่ได้ เจ้าต้องตัดใจจากการเป็นฝ่ายรุก จะรับปากข้าได้หรือไม่”
“ย่อมได้ขอรับ ข้าจะทำให้สุดฝีมือ”

คำเตือน – หื่นมากค่ะ